De tijd dat ik bij het leven betrokken was en alles persoonlijk opnam is nu wel zo een beetje voorbij. Door het heldere inzicht die het non-dualisme en Advaita mij heeft gegeven is het leven niet meer zo als het was en alle worsten die mijn werden voorgehouden zijn, zijn als sneeuw voor de zon gesmolten. Alles is een en een is alles, en ook weer niet, maar dat doet er niet veel toe. Het is een kwestie van perceptie en hoe te handelen met wat het leven je te bieden heeft en wat er allemaal om je heen gebeurt, wat doe je er mee en hoe verwerk je wat je voorgeschoteld krijgt? Dat is natuurlijk voor iedereen anders, maar mijn gehechtheid ben ik kwijt om niet te verwarren met onverschilligheid. Zelfs bij zware tegenslag zal het mij niet zo hard meer raken, natuurlijk is het kut! Ik zal schelden en janken als mijn lichaam daar na handelt, maar in wezen kijk ik naar mij zelf hoe ik het leven doorsta.

Vaak denk ik nergens naar en luister ik alleen maar, luister ik naar de ruis op de achtergrond, het gerinkel van kopjes, geroesemoes van mensen, gesprekken, mijn trillende mobiel, mijn maag knorren, de pijn in mijn nek, en dat allemaal zonder er bij na te denken, als mijn zintuigen zijn open zonder daar iets van te vinden, ik zie maar vind niets. En terwijl dat allemaal gebeurd ben ik aan het werk en mijn lichaam doet gewoon wat het moet doen zonder dat ik daar over hoef na te denken. Ik doet niets en toch doet mijn lichaam wat het moet doen uit automatisme of zelfs omdat het weet wat het moet doen zonder mij en zonder dat ik daar zelf de aandacht op moet vestigen.

Het gekke is dat in het leven vele dingen gebeuren en gedaan worden zonder dat ik mijn lichaam daar opdracht voor heb gegeven het te doen, mijn lichaam handelt ook zonder dat ik met mij gedachten er bij ben en bij paniek situaties, schik en bijna ongelukken reageert mijn lichaam bij impuls, sneller dat ik met mijn gedachtes ooit zou kunnen handelen, net of je het leven pas een heel klein stukje achteraf meemaakt, net na dat het werkelijk gebeurd is. Als bewust denkend wezen zal je altijd achter de feiten lopen en hoe vaak denk en zeg je niet: ”als ik het achteraf had geweten dan had ik het heel anders gedaan en aangepakt. Dan had ik het wel geweten!”

Je kan zeggen dat ik mijn lichaam en gedachtes ben, dus alles wat in het leven gebeurt betrek je op je zelf als zelfstandig wezen, alle verdriet, pijn en vreugde, dat ben je dan echt zelf en zal je alle diepen dalen en pieken die het leven voor je heeft 100% beleven zonder inzicht dat je dat aan het beleven bent omdat je dat de pijn en geluk zelf bent, afhankelijk van wat je lichaam jouw doorgeeft en hoe jouw lichaam jouw laat voelen. Leven op hoop, hoop op een betere toekomt, hoop een beter leven, een paradijs, allemaal dingen die in de hele geschiedenis van de mensheid nooit zijn aangetoond en bij aannamen als waar worden aangenomen omdat het in eeuwenoude boeken staat. Iedereen zijn eigen meug en leven in een aannamen gefocust op een denkbeeldig punt in de toekomst, terwijl je alleen maar NU zal ervaren en nooit naar een toekomstig punt zal kunnen navigeren. Achteraf gezien is het leven toch altijd anders gegaan dan je meestal gepland had, dus heb ik de illusie laten varen dat ik de wereld naar mijn hand kan zetten al zal ik mijn best doen om het zo comfortabel mogelijk te maken en laten gebeuren wat er gebeurt zonder dat je met het hele gebeuren te vereenzelvigen en daar in een te worden en vergeten te kijken wat er misschien anders uit zou kunnen zien. Alles wat je zoekt is misschien dichterbij dan je denkt.