Het weer zo ver. De pech week of maand is afgelopen week begonnen, na de ontdekking dat mijn favoriete tentje die de allerlekkerste pita gyros van Nederland serveert voorlopig definitief is gesloten (Irodion) heeft mijn steun en toeverlaat mij in de steek gelaten. Na ruim twee jaar trouwe dienst en veel gemakplezier is het na een factory reset vastgelopen. Mijn HTC doet het niet meer en ben terug geworpen naar mijn 5 jaar oude Google G1, hij doet het prima maar alle leuke en gangbare app’s kan je op dat oude beestje niet meer installeren, dus kan het alleen gebruiken om te bellen, sms’en, foto en video schieten, mail kijken en wonder boven wonder doet het navigatie systeem het ook nog, al moet het wel aan het infuus van de acculader om de slurpende GPS te voeden.

Ik dacht dat ik mijn liefde had gevonden: De Motorola Photon Q, maar na vele speurwerk, wieken en wegen en “‘geluk” op het laatste moment, net voor ik het wou kopen via eBay uit de VS, kwam ik achter dat de Motorola Photon Q een ingebakken simkaart van een Amerikaanse provider heeft die je niet kan uit halen, dus als je niet zo technisch bent onderlegd is het in Europa niet te gebruiken. GVD!!! Dat betekend dat ik gewoon met minder genoegen moet nemen aangezien deze Motorola alleen voor die provider is gemaakt zo als ik kan zien. Maar wat ik je wel kan vertellen is dat het gemis van mijn vertrouwde smartphone een werkelijke leegde achterlaat in mijn doen en laten, ik ben gedeeltelijk afgesneden van een constante mogelijkheid om te worden gecontacteerd, op de hoogde gehouden in realtime van wat er op de wereld en je vrienden gebeurd. Alles wat ik vroeger met mijn mobiel regelde en checkte moet ik nu op een computer doen en als je ergens staat te wachten sta je werkelijk met lege handen behalve de schijnbare wekelijkheid om je heen.

En als klap op de vuurpijl word ik op de valreep in de sidderde hete Nederlandse zomer getroffen door een van de ruim 50.000 influenza virussen. Ik had even geen zin om me ziek en belabberd te voelen en het vooral toe te geven, maar helaas! Ik heb er nu even bij neergelegd en laat de bacillen hun feestje vieren en gebruik een halve chemische fabriek om de symptomen te verlichten, oor en keelpijn, een halve hoofd vol groene snot dat ik me afvraag waar die smurrie toch allemaal vandaan komt. Het zit dus niet mee, maar wat ik geleerd heb is niet door te douwen en gewoon toegeven en meedeinen en wachten tot het vanzelf weer beter gaat. Ik leef en neem waar, maar daar is alles mee gezegd.

Lees verder Lopende pech →