Schrijven is een dialoog met je zelf. Of je het gelooft of niet, schrijven kan echt hellend werken en heel veel pijn, woede en frustratie van het leven en het huidige moment weg nemen. Je kan de belast van je ziel als het ware wegschrijven. Soms als je in de knoop bent of worstelt met situaties en gevoelens vergeet je snel dat als je je scenario opschrijft, wat er in jouw speelt zonder verstoppertje te spelen met je zelf, het een onmiddellijke opluchting geeft als je klaar bent met schrijven. Net een overdracht van wat voor jouw te veel was en weer ruimte maakt om verder te gaan met andere dingen.
Zo simpel, snel en doeltreffend. Tien minuten tot niet meer dan een halfuur je malende en woelende gedachtes omzetten in woorden, daar kan haast geen enkele therapeut tegenop. Bij mij werkt het altijd en vaak gooit ik het daarna gewoon weg, achteraf wel zonden na al die jaren maar vaak zijn het natuurlijk hele persoonlijke dingen die je niet op het internet zet en nergens anders en ook niet op papier wil achterlaten voor andere ogen, en soms wel. Het is maar net hoe de bui staat en hoe gewichtig het is. Achteraf gelezen zijn vaak aanstelrites van zelfmedelijden en dan denk je: ”was dat alles? Waar ging het eigenlijk om?” Dan zijn het alleen de woorden die zijn achtergebleven zonder de dramatiek van het moment en het gevoel, maar op het moment zelf ontlaad het wel.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.