Ik ben niet en nooit geweest. Zelfs als ik heel stil, niet denk en probeer me niet te bewegen en denk stil te staan, is dat een ultieme illusie en dat nog eens wetenschappelijk bewezen. Terwijl jij denk stil te staan worden wij met astronomische en voor menselijke voorstellingsvermogen niet te bevatten snelheden door het universum heen geschoten in een nog moeilijker te bevatten beweging. In de gif. Animatie hier onder kan je ongeveer zien hoe ons zonnestelsel, zon, aarde en met al zijn planeten zich door de ruimte beweegt en moet je maar de rest van de bewegingen er ook maar bij voorstellen. We worden letterlijk en figuurlijk in veelvuldige spiralen door het universum geslingerd. Dus ook al wil je stil staan en niets doen, is het voor jou onmogelijk om dat te doen. Ongewild wordt je door tijd en ruimte meegesleurd in een onbekende causaliteit, ook als sta je stil en doe je niet, kan er van alles met je gebeuren.
Tag archieven: Persoonlijk
Satsang bij Nicky Verbeek
Het was mijn allereerste satsang dus voor mij ook de vraag. En de vraag is alleen maar groter geworden, heb nog geen tijd gevonden om een boek over Advaita te lezen, maar wel veel op internet gelezen en gescand en dacht zo’n beetje het wel te weten, ”helaas” was deze satsang best confronterend en mij tot net andere inzichten gebracht dat ik het toch anders naar moet kijken en beleven. Een satsang is gewoon een bijeenkomst, samenzijn tot doel het inzicht door te geven en de vlam in je ontsteken waardoor het kwartje valt en het mysterie van het leven zijn plek krijgt, of eerder jij je plek krijgt in wat er nu gebeurt. Sommigen noemen het verlichting en andere een inzicht, je gaat in een soort van discussie waardoor alle onderwerpen van het leven de revue passeren, van de dood, reïncarnatie, chakra’s, boeddhisme tot de vergankelijke dagelijkse dingen en gebeurtenissen van het leven, de identificatie en de projecties. Nicky Verbeek Probeert alle vragen met haar inzichten te beantwoorden aangevuld door wijze gasten die ook vragen beantwoorden of juist vragen aan jou stellen.
Ik zei al dat het confronterend was om te zien dat mijn ideeën niet helemaal juist zijn en juist het tegenovergestelde ook een optie was. Het was inspannend om live alle invalshoeken te volgen en proberen verstandelijk te begrijpen, wat niet altijd ging omdat te diep in de materie of inzicht in ging, maar juist interessant om mee te maken dat verworven inzichten en ingebakken patronen aan het wankelen worden gebracht en je inzetten om verder te kijken dan het al wat zo vanzelfsprekend is. Omdat ik weet en meegemaakt heb dat het inzicht zo basaal en universeel is dat je daar gewoon overheen kijkt, het zit zo dicht bij ons zijn dat we het gewoon niet zien en aan voorbijgaan. Wat mij betreft heeft een satsang tot doel de trigger in je te openen en proberen te bewerkstelligen dat het kwartje valt.
Ik dacht dat het kwartje al bij mij verschillende keren was gevallen, maar vandaag viel het niet. Wat wel viel was ik verder moet kijken en denk dan mijn neus lang is en de deur openen naar dat ene dat voor mijn neus en altijd geweest is. Vanuit de Big Bang en sterrenstof vanuit alles en wij zijn ontstaan, middels evolutie heeft het universum een begin van bewustzijn ontwikkeld om zichzelf te aanschouwen. Gedachtestromen als aanloop van mijn inzicht, dit was geloof ik mijn eerste stukje na mijn eerste Advaita inzicht: Schets van illusie van het dagelijkse denkende ikke in mijn lichaam
Bericht door Je bent vrij.
De zomer is echt voorbij
Dat gevoel had ik echt toen in vanmorgen de deur uitging om naar mijn werk te gaan. Die frisse polaire koude lucht met een vleug zilte zeelucht die door mijn neusharen naar binnen stroomde zo in mijn longen, stil op straat en grijs en de enige die je voorbij ziet flitsen zitten ineengedoken op hun fiets en te koud gekleed voor deze ochtendtemperatuur. In een adem teug door je neus in een fractie van een seconde riep een hele palet aan gevoelens en beelden op, melancholie van een te gekke lente en zomer die nu echt voorbij zijn en de winter in aantocht is, het gevoel van een nieuwe onbekende tijd die zal aanbreken en het afsluiten van een wilde maar prettige warme periode van vele coïncidenties die de wereld een stuk kleiner hebben gemaakt. Je voelt de kou komen, de verlaten natte en gierende stranden waar de wind inbeukt op de duinen en gezandstraald wordt, een beetje de eenzaamheid van de koude grijze winter, iedereen in zijn eigen warme huisje en verlaten terrassen, ingebogen mensen die zich beschutten tegen de gure wind en regen, maar ook zo lekkere winter lucht.
Al die beelden kwamen in een fractie van een moment in mijn interne bioscoop op als een pop-up. Dat de tijd aanbreekt van inpakken en wegwezen, iedereen maak zich op om zijn weg ergens anders te vervolgen om niet meer naar terug te kijken, het verleden als een vervlogen herinnering, niet meer dan af en toe een gedachte, een vergeten foto in de hele stapel waar je nooit meer naar terug kijkt.
Het is de eerste keer dat ik zo’n gevoel heb bij het aantreden van de winter. Net of ik zo’n lente en zomer nooit meer zal meemaken. Half Nederland van binnen en buiten gezien, verlaten stations midden in de nacht, de nacht en de ochtend op het strand, plompverloren in een koud en nat T-shirt en bijna weer willen trouwen, en gelukkig was ik niet in Las Vegas. Het was een periode van hele hoge pieken, maar ook van hele diepe dalen waar het leven geen uitzicht meer had. Het was een intense en heftige tijd en die lucht van die winter in aantocht is net een vooraankondiging van iets dat gaat komen, iets dat anders zal gaan worden en dat niet alleen voor mij, niet alleen voor mijn naasten en mijn omgeving, maar iets dat wat op grotere schaal zal gaan gebeuren en voor ons allemaal gevolgen zal hebben. LOL, bijna apocalyptisch met een ongrijpbaar gevoel die je niet kan definiëren in een beeld, maar meer een gevoel van een massa achter de horizon die aan staat te komen, zo iets als een tsunami. Als de zee optrekt ga je nog nieuwsgierig kijken…
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.