Hierbij probeer ik een andere werkelijkheid te schetsen van we ons kunnen voorstellen. Het ik en de mensheid in een andere prospectief te zetten en de illusie van individualiteit en de vrije wil dat we niet hebben, een beetje proberen te verklaren, voor zo ver het met woorden mogelijk is.
Je moet eens even voorstellen dat jij en het ”ik gevoel”, je eigen individualiteit en je hele vrije wil EEN water atoom is. Wateratomen kunnen met elkaar communiceren, ze zien mekaar en kunnen ook andersoortige atomen zo als metaalatomen zien. Grotere objecten zo plankton kunnen ze ook zien, we weten wat er in onze golf vol wateratomen gebeurd als we daar onderdeel van zijn en we weten wat er in de naburige golven in een zee vol wateratomen gebeurd. Maar wat we als wateratoom en atomen onder mekaar niet weten is dat wij water zijn, zo als water in een oceaan waar het golft en het klots, als afzonderlijk wateratoom wel atomen in de buurt kunnen zien, de golf kunnen voelen maar niet weten dat die golf van water is in een oneindig oceaan.
”Er vind beweging plaats maar er niemand die de beweging doet!”
En zo is het met hele mensheid, universum en wat daar achter weer ligt ook zo. Als mens bewegen we met de golf mee zonder te weten wat de essentie is van onze beweging en ons zijn is, terwijl het eigenlijk zo simpel en voor de handliggend is als je ware zelf wilt vinden. Stop met het buiten je zelf te zoeken, uiteindelijk ben je het zelf van alles wat er is. Er is geen weg er na toe en ook geen weg terug, jij bent de weg die altijd onderweg is. En zo kan je oneindig door redeneren zonder maar vat te kunnen krijgen van wat er achter je ware natuur schuilt, jij en ik zijn een constante beweging van die natuur in het zien er van is het scheppende zijn.
”Wat je ziet kan je dus uiteindelijk nooit zelf zijn.”
Deze inzicht sloeg in als een bom zonder dat je daar wat mee kan behalve weten waar je moet zijn zonder iets meer te kunnen doen en weten. Het stoppen van je gedachtes en weten dat het ego met je aan de haal gaat. Het is zeer lastig om het aan mensen uit te leggen en laat staan bevatten, terwijl het zo basaal en voor de handliggend is.
Doordat wij nu ons realiseren dat wij ons denken en ons lichaam kunnen waarnemen, kunnen wij beseffen dat wij die niet in essentie zijn. Wij zijn zelf het waarnemen. En het waarnemen is het enige in onze wereld dat wij nooit en te nimmer kunnen waarnemen. Het Zien kan zichzelf niet zien. Hiermee zijn wij op onze Bron gestuit. Woorden zijn nooit het leven zelf. Een zoen als ervaring is heel wat anders dan het woord zoen.
Inspiratie en quotes komen van: chakraplein.nl – www.advaita.nl – spiritualiteitadvaita.nl – sites.google.com/site/weteloosheid/non-dualiteit,
Weet niet of iedereen het heeft maar in het algemeen is de basis architectuur van de hersenen, geest en ziel bijna gelijk voor alle mensen. De laatste tijd ben ik erg gewaar van een constante gedachtestroom die maar de hele dag, avond en nacht maar doorratelt zonder maar een knoop aan vast te kunnen knopen, een gedachtestroom die lijkt net of het niet uitmaakt waar die gedachtes vandaan komen en van wanneer ze wel zijn. Die gedachtes worden hier en daar geplukt en willekeurig achter mekaar geplakt zonder enige logica en als je daar niet oplet heb je niet eens in de gaten dat je dat allemaal aan het denken bent. Behalve als er in die basis gedachtestroom uitschieters zijn die een mening vragen, lijkt net of er andere gedachtestroom de basis gedachtes tot de orde roept zonder dat die basis gedachte daar antwoord op zal geven, net of die basis gedachtes geen ziel hebben zo als een waterbron die de rivier voed, een andere gedachte stroom met een andere mening, een stillere stroom die alleen ingrijpt als de andere te bont maakt. En daar boven weer, boven die twee gedachtestromen is de aanschouwende ”ik”, met minder mening maar ook uiteindelijk met een gedachte en besef dat het daar is en hoe hoger je gaat hoe stiller het word.