Hel op aarde is het als de kerstdagen in aantocht zijn. Overal waar een winkel is of een straat er na toe, staan er files met ronkende en stinkende auto’s, met neurotische mensen die allemaal een parkeerplek zoeken, allemaal aan elkaar irriteren op elke manoeuvre die niet helemaal in een keer lukt. Elke supermarkt zit barstenvol boodschappenwagens met denkende en peizende mensen er achter: ”Wat moet ik nog hebben, wat ben ik vergeten, zou dat lekker zijn? Toch maar thuis bellen”. En ze gaan precies staan waar jij moet wezen, altijd in de weg, zijn zij het niet dan pleuren mensen hun boodschappenmand met die langen hendels precies in je pad, net of de hele supermarkt van hun is en niemand toevallig even langs moet. Ik haat de feestdagen en al die schijnheiligheid, de lopende banden met dode kadavers die wachten om geslacht te worden zijn niet aan te slepen, een ware massa genocide van het dierenrijk om te vieren wat heilig is op deze wereld, in liefde en met een open hart, compassie en mededogen.

De Feestdagen zijn wreed en een feest voor de supermarkten die de feestdagen als het ware hebben gegijzeld, gaaien naar eten, hoe meer, hoe goedkoper hoe beter. We bulken van de overvloed, zelfs in het gewone dagelijkse leven en met de kerstdagen doen we het dunnetjes dubbel en dwars over de top. Als je nu de pech hebt in de binnenstad te moeten zijn, word je geconfronteerd met een gehypnotiseerde massa zoogdieren die zoeken, struinen en gaaien naar wie weet wat. Hoe ouder ik word hoe meer weerzin ik van dat schijnheilige feest krijg, die verplichting om mee te doen in dat kuddegedrag om anderen niet te hard voor hun hoofd te stoten.

En laat staan als je kinderen hebt van een gescheiden huwelijk, dan zijn rapen echt gaar voor ze gekookt zijn, dat eeuwige gezeik om welke dagen bij wie is, kan je wel vrij krijgen en dan dat heen weer gereis om de kinderen te halen en dan voor die dag weer terug te brengen en dan worden ze weer gebracht. En met oud en nieuw krijg je dat gezeik dan weer, iedereen overspannen, verzadigd en geïrriteerd in een kolkende massa van oncontroleerbare emoties die bruisen je oren uit. Stoom uit je dakpan van alle ongecontroleerde gedachten die schieten als in het wilde westen en iedereen doet net of er even doorheen moeten om met een nieuw begin te kunnen beginnen. Heeft die fucking Jezus en dat malle feest ons zo gek gekregen!? Ik denk echt niet dat hij het zo gewild had! En nergens goed voor al dat zinloos gefeest en overwerk van je darmkanaal, slecht voor het milieu, mens en maatschappij en een belediging voor de rest van de wereld die echt in armoede zit en deze dagen de schuldgevoelens en schuld alleen maar woorden aangewakkerd en zelfmoord aanmoedigt. Bedankt Jezus! Je weet wel hoe je mensen gek moet maken.