Ik vond het persoonlijk een ouderwetse geweldige film. Een hoop grote namen, een knap in elkaar gestoken verhaal die zelfs tot het einde je niet teleurstelt en genoeg ruimte bied voor een tweede deel. Niet alles was even duidelijke en voor mij nog logisch, maar de illusie deed zijn werk, al mist ik in bepaalde aspecten wat meer verdieping. Maar alles bij elkaar vond ik het een top film al was niet alles even realistisch.
**********
Tag archieven: Illusie
Blij als ik dood is
Blij zijn of niet blij zijn is allemaal een deel van een dualiteit van wel zijn en niet zijn, nullen en enen. Niet dat ik zelfmoordneigingen heb en ben relatief zeer tevreden met het leven dat ik heb en wat ik ben, maar zal wel blij zijn als ik eens verlost zal zijn van deze rudimentaire vleesklomp die aan mekaar word gehouden door botten en bindwezel met een beperkte hersencapaciteit en alle andere materiele beperkingen en vooral van dat ikke, dat denkend ik waar het hele leven om draait. Dat overlevingsmechanisme, het ik en de buitenwereld die de hele dag over je heen walst en je met moeite de reflexie van je ware zijn heen laat sijpelen. Ik denk dat het loslaten van dat IK en het beeld van je zelf die in je hele leven hebt opgebouwd nog het moeilijkste zal zijn als je dood gaat, de enige houvast die je eigenlijk hebt of kan herinneren, als je dood gaat zal je er alles aan doen om aan dat aardse ikke vast te houden, je identiteit annex individualiteit en je zo met je hakken in het zand vasthouden aan een aardse illusie (het ‘’enige’’ wat we kennen).
Ik weet niet hoe het met anderen is, maar in de zeldzame meditatieve momenten waar je als het ware door een sprankelende toverstaf van ver word aangeraakt en ondergedompeld word in een oneindig oceaan van weldadigheid waar je geen naam en geen lichaam meer hebt en ‘’dat je weet’’ dat het goed is, komt alles samen. Een fractie van een moment dat je wordt wat je moet zijn in al zijn facetten, zijn zo als het moet zijn. Dat is zo’n beetje het gevoel dat over blijft en na een tijdje alleen een verre herinnering overblijft. ‘’ Een groot geschenk als kleine pakketjes die in je buik openploffen en gevoel van geluk vanuit de onderkant van je buik zo naar mijn hoofd stroomt. Het gevoel voor de gedachte en de gedachtes proberen in te grijpen om die sensatie te duiden, alleen jammer dat geen enkele woord dat gevoel kan beschrijven, het gevoel dat het goed is en je de hele wereld aankan omdat het gaat zo als het gaat en niets uitmaakt, een blij gevoel dat het gewoon goed ziet en allesomvattende tevredenheid en rust.’’
‘’Blij dat ik dood is’’ is meer dat je moe van je zelf word, de alsmaar dwingende geldingdrang van het ikke en de beukende en willekeurige niet aflatende gedachtestroom. Blij als ik niet meer ik hoef te zijn en mij kan laten opgaan in het alles en zijn zo als het moet zijn.
Gevangene van mijn eigen werkelijkheid
In al mij vrijheid voel ik me gevangen van mijn stellingen, mijn huis, mijn werk, het wereldbeeld om me heen en mijn eigen gecreëerde illusie van vrijheid, een eigen gemaakte gevangenis met vele keuzemogelijkheden die allemaal hun beperkingen hebben.
Het was weer een flits na een meditatief moment, een heel concept en beeld die zich ontvouwd in je geestenoog terwijl je nergens aan denkt en alles ontvangt. Het besef dat vrijheid een illusie is en dat je naar omstandigheden geestelijk vrijer zou kunnen zijn als je opgesloten ben in een gevangenis in tegenstelling dat je mee moet doen in deze maatschappelijke ratrace.