Had vanmorgen een afspraak bij een nieuwe mondhygiënisten in Voorburg aan de Koning Julianalaan en zo als gewoonlijk was ik veel te vroeg, zo vroeg dat alle winkels nog dicht waren. Dus dan maak ik een wandeling in deze voor mij onbekende buurt en van de ene straat na de andere kom ik bij een hele rits kleine zelfstandige winkeltjes zo als kappers, schoonheidssalons, bakkers en liep zo aan de achterkant van die winkels en in vlaag als een flashback moest ik aan mijn periode dat ik voor dat soort winkels en eigenaren heb gewerkt, in een periode van zeker ruim 10 jaar. Door die flashback ging er beelden door mijn heen van alle ervaring die met dat soort middenstanders heb meegemaakt en tegelijkertijd een vlaag van opluchting dat ik niet meer van dat soort mensen afhankelijk ben.
Nou wil ik niet generaliseren, maar een goede kleine middenstander die het allemaal op een rijtje had ben ik niet of zelden tegengekomen. Op een of andere manier hadden ze allemaal wel hun trekjes en ergens een schroefje los. Het waren overig aan de oppervlakte allemaal aardige mensen die in het begin allemaal je probeerde te naaien met de verkeerde CAO voorwaarden, oplopende tot ruim een paar duizenden guldens per jaar, toendertijd. Centenneuker in het kwadraat en aan de andere kant met bakken mislopen door verkeerd management en gewoon niet aanwezig te zijn. Terwijl je in Nederland allerlei handvaten door instanties en bedrijven worden aangereikt om het goed de doen, elke boerelul kan de info krijgen en makkelijk toepassen. De kleingeestige bekrompenheid van de scharrelaar die geen goed ziet in het goed doen van zaken, eigenwijze oogkleppen die je het liefst open wilt slaan en dat gekloot met zwart uitbetalen om de boekhouding kloppend te krijgen . Die gasten zie je ook tegenwoordig vaak in die TV programma’s als: ‘’Red mijn zaak’’, echt! Dat geklungel in de marge en die nutteloze werkbesprekingen waar ze alleen zichzelf horen praten en jij de ene oor in en de andere weer uit gaat, ja zeggen en nee doen. Echt blij dat ik niets meer met dat soort mannetjes afhankelijk en mee te maken heb.
Kadootjes kopen voor de feestdagen kan je beter gelijk na de feestdagen beginne te doen, alvast voor het volgend jaar. Dat bespaard een hoop ergernis en irritaties om je in de dikke, drukke en psychotische massa te moeten duiken. Elke jaar neem ik me voor om geen cadeaus te kopen en geen kerst te vieren, maar op een of andere manier word ik overmand door schuldgevoelen omdat ik linksom of rechtsom en dan niet op de kerstdagen zelf uitgenodigd word om toch pakjes uit te pakken: ‘’nee jij hoef niets te kopen hoor’’ zeggen ze dan! Aan mijn hoela!!! Tuurlijk moet je wat kopen, sta je dan! Schijnheilig lachend te ontvangen zonder dat je iets terug te geven hebt, dat is een van de meest afschuwelijke gevoelend, schuldgevoel. Je voel je net een profiteur en dan zie je waarschijnlijk blikken in de ogen van anderen die er waarschijnlijk niet zijn, of toch wel! Het is in ieder geval geen lekker gevoel. Ik heb altijd zo iets van: ‘’doe niet zo gek!’’ Nergens voor nodig al die kadootje en zonden van al dat mooie behang die je kapot scheurt, of juist word gezegd: ‘’voorzichtig open maken, dan kan ik het papier weer voor volgend jaar gebruiken’’. Kijk! Daar zakt mijn broek ook van af, al heb ik natuurlijk alle begrip voor die milieuvriendelijkheid annex gierigheid, en zeker voorbeeld aan zou moeten nemen. Nee, voor mij hoeven cadeaus niet zo nodig en als ik iets nodig heb koop ik het zelf wel, ik koop cadeaus als ik ze tegen kom en iemand toevallig in gedachte heb, of iets op een bepaalde datum word uitgebracht. Dat is toch niet meer van deze tijd om je kind een paar manden te moeten laten wachten voor die een X-Box spel die in november is uitgekomen pas na de kerst te laten spelen!?
Hel op aarde is het als de kerstdagen in aantocht zijn. Overal waar een winkel is of een straat er na toe, staan er files met ronkende en stinkende auto’s, met neurotische mensen die allemaal een parkeerplek zoeken, allemaal aan elkaar irriteren op elke manoeuvre die niet helemaal in een keer lukt. Elke supermarkt zit barstenvol boodschappenwagens met denkende en peizende mensen er achter: ”Wat moet ik nog hebben, wat ben ik vergeten, zou dat lekker zijn? Toch maar thuis bellen”. En ze gaan precies staan waar jij moet wezen, altijd in de weg, zijn zij het niet dan pleuren mensen hun boodschappenmand met die langen hendels precies in je pad, net of de hele supermarkt van hun is en niemand toevallig even langs moet. Ik haat de feestdagen en al die schijnheiligheid, de lopende banden met dode kadavers die wachten om geslacht te worden zijn niet aan te slepen, een ware massa genocide van het dierenrijk om te vieren wat heilig is op deze wereld, in liefde en met een open hart, compassie en mededogen.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.