Categoriearchief: Geloof

Aanschouwend bewustzijn

In een van mijn vele dagelijkse meditatie momenten sloeg weer eens een inzicht te binnen. Een inzicht dat je in principe en in de basis al wist en over gelezen had en letterlijk ongeveer wel begrepen had hoe het zat, maar nu kreeg ik het beeld helder en duidelijk in mijn innerlijk oog (het oog dat ook met gesloten ogen kan zien), niet zo zeer als beeld maar meer als een blij gevoel van inzicht. Iets dat niet in woorden uit is te leggen is en alleen op dat moment gezien kan worden waardoor het inzicht met de loop van uren en dagen verwaterd door de dagelijkse beukende gedachtestroom van nutteloze gedachtes. Het rare is dat je als je mediteert, niet probeert te denken soms, heel soms juist door het niet nadenken de mooiste inzichten binnen vallen, net of er dan genoeg plaats is om waargenomen te worden als het dagelijkse ruis getemd is.

Om het kort te zeggen zag ik hoe alle mensen en ik vanuit het zelfde aanschouwend bewustzijn waargenomen worden. Puur zien met alle materiële en astrale schillen die mensen omzich heen hebben. Het was even een glimp van bewustwording die op zichzelf lullig klinkt en moeilijke of niet in woorden uit te leggen is, net als je denkt het om de hoek te kunnen grijpen word je gewaar en ben je weer bij je ”volle” materiële bewustzijn. Juist op het moment dat je het ziet en de geestelijke beweging wilt maken om nog meer te zien, is het weg, foetsie en je bent weer wakker! Zal het nooit leren om het niet te willen pakken en het te zien, terwijl het enige wat je op dat moment moet is zijn met dat moment zonder iets te willen. Blijf het moeilijk vinden!

Non-dualiteit verpakt in hypernihilisme

Leuk en vooral bizar en toch verhelderend interview met Hans van Dam over verlichting als verduistering en de kennis en valkuilen van het ”niet weten”. Hier onder een paar fragmenten:

Nee. Ik heb het niet over een socratisch weten van niet weten. Ik heb het over een post-socratisch zelfs niet weten van niet weten. Het einde van ieder besef. En het einde van het einde. Het nihilisme ten top. Een nihilisme dat zichzelf nietig verklaart: een hypernihilisme. Een postmodernisme dat zichzelf doorziet: een post-postmodernisme. “Verder, verder, almaar verder, almaar verder gaan.” En daar nog weer voorbij. Waar kom je dan uit? Jij wilt steeds maar ergens uitkomen. Waarom zou je anders verder gaan? Wat dan? “Er is geen pad, geen transcendente wijsheid, geen bereiken en geen niet-bereiken.”

Spreken is het probleem niet. Metaforen zijn het probleem. Ze brengen je nergens. Ze scheppen alleen maar verwarring. Herstel, ze brengen je érgens. Ze scheppen alleen maar duidelijkheid. Metaforen zijn betekenisdragers. Je kunt er geen radicaal niet weten tot uitdrukking brengen. Niet weten is de teloorgang van vaste betekenissen. En de teloorgang van de teloorgang. De spirituele literatuur staat bol van de metaforen. Duizenden metaforen en het helpt geen barst. Ze nodigen alleen maar uit tot begrijpen. Metaforen zijn niet de weg. Ze staan alleen maar in de weg. Om het met Simone Weil te zeggen: “als je er bent blijkt er geen er te zijn”.

Lees het hele interview op: sites.google.com/site/weteloosheid

Schets van illusie van het dagelijkse denkende ikke in mijn lichaam

Hierbij probeer ik een andere werkelijkheid te schetsen van we ons kunnen voorstellen. Het ik en de mensheid in een andere prospectief te zetten en de illusie van individualiteit en de vrije wil dat we niet hebben, een beetje proberen te verklaren, voor zo ver het met woorden mogelijk is.

Je moet eens even voorstellen dat jij en het ”ik gevoel”, je eigen individualiteit en je hele vrije wil EEN water atoom is. Wateratomen kunnen met elkaar communiceren, ze zien mekaar en kunnen ook andersoortige atomen zo als metaalatomen zien. Grotere objecten zo plankton kunnen ze ook zien, we weten wat er in onze golf vol wateratomen gebeurd als we daar onderdeel van zijn en we weten wat er in de naburige golven in een zee vol wateratomen gebeurd. Maar wat we als wateratoom en atomen onder mekaar niet weten is dat wij water zijn, zo als water in een oceaan waar het golft en het klots, als afzonderlijk wateratoom wel atomen in de buurt kunnen zien, de golf kunnen voelen maar niet weten dat die golf van water is in een oneindig oceaan.

Er vind beweging plaats maar er niemand die de beweging doet!”

En zo is het met hele mensheid, universum en wat daar achter weer ligt ook zo. Als mens bewegen we met de golf mee zonder te weten wat de essentie is van onze beweging en ons zijn is, terwijl het eigenlijk zo simpel en voor de handliggend is als je ware zelf wilt vinden. Stop met het buiten je zelf te zoeken, uiteindelijk ben je het zelf van alles wat er is. Er is geen weg er na toe en ook geen weg terug, jij bent de weg die altijd onderweg is. En zo kan je oneindig door redeneren zonder maar vat te kunnen krijgen van wat er achter je ware natuur schuilt, jij en ik zijn een constante beweging van die natuur in het zien er van is het scheppende zijn.

Wat je ziet kan je dus uiteindelijk nooit zelf zijn.”

Deze inzicht sloeg in als een bom zonder dat je daar wat mee kan behalve weten waar je moet zijn zonder iets meer te kunnen doen en weten. Het stoppen van je gedachtes en weten dat het ego met je aan de haal gaat. Het is zeer lastig om het aan mensen uit te leggen en laat staan bevatten, terwijl het zo basaal en voor de handliggend is.

Doordat wij nu ons realiseren dat wij ons denken en ons lichaam kunnen waarnemen, kunnen wij beseffen dat wij die niet in essentie zijn. Wij zijn zelf het waarnemen. En het waarnemen is het enige in onze wereld dat wij nooit en te nimmer kunnen waarnemen. Het Zien kan zichzelf niet zien. Hiermee zijn wij op onze Bron gestuit. Woorden zijn nooit het leven zelf. Een zoen als ervaring is heel wat anders dan het woord zoen.

Inspiratie en quotes komen van: chakraplein.nl –  www.advaita.nl – spiritualiteitadvaita.nl – sites.google.com/site/weteloosheid/non-dualiteit,