Iedereen heeft verlichting inzich, als een waakvlam wakend om gevoed te worden met woordloze stille inspiratie van een druppel met ontvlambare puur bewustzijn. Het is alleen jammer dat bij de meeste mensen die waakvlam uitgeblazen word door een storm van dagelijkse stroom van gedachtes, emoties en gevoelens, als het ware worden we meegesleept door een tsunami van aards en materieel egovoer, karmische vooroordelen die het ikke voeden om juist niet te zijn wat je bent.

Verlichting zo als wij het willen en waar we naar op zoek zijn is eigenlijk een illusie als je niet alles wilt opgeven wat je hier op aarde bent, pure verlichting is als het ware gewoon niet zijn en tegelijkertijd alles zijn, geen ik en geen jij, geen gedachte, niets te willen en niets te doen, gewoon geen oordeel hebben op wat dan ook en gewoon zijn zo als we zijn. Of zijn wij juist een wispelturige creatie van dat bewustzijn die wilt ervaren? Als een wateratoom in een druppel die van de gletsjer smelt als een stroomversnelling van de berg afdaalt in een rustig rivier zich samen te voegen in de zee om daar weer te verdampen in een wolk om de afdaling weer in gang te zetten.

Het enige wat je moet doen is die waakvlam aan te steken en te koesteren met de stilte van je geest en na een tijd zal je merken dat die waakvlam heel af en toe zal proberen te ontvlammen in een groot vuur van wit licht. Helaas juist op dat moment grijpen mijn gedachtes weer in, die ook willen zien en denken wat er gebeurd. Het is licht en is het ook gelijk  weg! Ondergedompeld in duisternis van de gesloten oogleden en teruggeworpen in mijn lichaam. Zo moeilijk om vast te houden aan iets dat niet vast te houden is.