Tag archieven: Non-dualiteit

De valkuil van geloof een religie

Het woord geloof is al en dubio en religie is gewoonweg sektarisch en een houvast aan de macht van de kudde. Ik zat zo te denken in een van mijn vele overpeinzingen van het zijn en niet zijn, dat als je het Boeddhisme als willekeurige voorbeeld neemt al is het Boeddha geen god, toch iedereen hem Boeddha als ikoon en beeld genomen heeft om hem eeuwig te vereren en voorbeeld en ijkpunt aan te nemen, zo als Christenen Jezus en Moslims Allah, en daar ligt voor mij al de basisfout van het geloof ten grondslag. Een basisfout voor het individu die ergens in gelooft, een geloof die van buiten af manipuleerbaar is en niet vanuit je zelf en binnen je eigen innelijk ontstaat.

De grondgedachte van non-dualistisch denken berust op de aanname, dat elke vorm van tweedeling geen reëel verschijnsel is, maar dat een dergelijk onderscheid kunstmatig wordt aangebracht.

Juist als je voorbeeld neemt aan Boeddha, Allah en Jezus: die hadden geen voorbeelden om te komen tot waar ze zijn gekomen! En door de iconisering van de boodschapper gaat de boodschap verloren voor het grote deel van de massa. De boodschap word misbruikt en verborgen onder bergen dogma’s en onnodige scripts verpakt in de toen geldende cultuur, terwijl het eigenlijk zo simpel als het algemeen aanvaard word dat het een geestelijke technische handeling is die volhard moet worden om de sleutel zonder naam en dualiteit te verkrijgen. De sleutel die op alles past ook al is er geen slot.

(citaat via: Wikipedia)

Gedachtestromen

Weet niet of iedereen het heeft maar in het algemeen is de basis architectuur van de hersenen, geest en ziel bijna gelijk voor alle mensen. De laatste tijd ben ik erg gewaar van een constante gedachtestroom die maar de hele dag, avond en nacht maar doorratelt zonder maar een knoop aan vast te kunnen knopen, een gedachtestroom die lijkt net of het niet uitmaakt waar die gedachtes vandaan komen en van wanneer ze wel zijn. Die gedachtes worden hier en daar geplukt en willekeurig achter mekaar geplakt zonder enige logica en als je daar niet oplet heb je niet eens in de gaten dat je dat allemaal aan het denken bent. Behalve als er in die basis gedachtestroom uitschieters zijn die een mening vragen, lijkt net of er andere gedachtestroom de basis gedachtes tot de orde roept zonder dat die basis gedachte daar antwoord op zal geven, net of die basis gedachtes geen ziel hebben zo als een waterbron die de rivier voed, een andere gedachte stroom met een andere mening, een stillere stroom die alleen ingrijpt als de andere te bont maakt. En daar boven weer, boven die twee gedachtestromen is de aanschouwende ”ik”, met minder mening maar ook uiteindelijk met een gedachte en besef dat het daar is en hoe hoger je gaat hoe stiller het word.

‘Jij bestaat niet’

Was al lang overtuigd dat mijn lichaam niet mijn ik is, maar nu komen de gedachtes er ook nog bij. Heb steeds meer het gevoel dat het werkelijk ik alles behalve de som van mij gedachtes is. Als ik de dagelijkse stroom van willekeurige gedachtes ga observeren kan ik niet anders concluderen dat ik dat niet ben, dat zijn meer alle beelden die mijn hersenen hebben opgenomen en opgeslagen wat dit lichaam allemaal heeft meegemaakt en random afgespeeld worden. Een heel maf idee van wat ik denk ik niet zelf ben, het is me gegeven en daar zal ik mee moeten doen, omdat de zoektocht naar mijn ware ikke bij voorbaat een mislukking zal zijn als je het zuiver theoretisch benaderd.

Uiteindelijk als je diep in je zelf gaat zal het heel stil zijn en alleen maar zijn zijn, in de essentie van de allesomvattende leegde en universeel beginsel van leven en bewustzijn van monistische non dualiteit, geen jing en jang alleen dat ene.