Nu weet ik waarom ik weer muziek ben gaan maken. Denk dat het een hele tijd een onbewust proces is geweest. Het begon eigenlijk door Moodymanc, en tegelijkertijd dat ik ontdekte dat je tegenwoordig best makkelijk en goedkoop in eigen beheer en label je eigen muziek wereldwijd kan uitbrengen op alle populaire muziek platvormen.

Mijn vader was jazz muzikant. Hij toerde in de jaren 60 door Europa, en ook op de: Leonardo da Vinci gespeeld en zo de wereld rondgereisde. Helaas overleed hij toen ik ongeveer 1 jaar was, tijdens een tournee in Duitsland omdat de chauffeur in slaap viel, tegen een boom. Dus in principe heb ik hem nooit gekend, en heb er geen herinneringen aan. Maar wat ik altijd het tragische heb gevonden van alles, niet dat ik hem gemist heb, wat je niet kent kan je ook niet missen, maar dat ik tot nog toe niemand is die geluidsopnames heeft van zijn muziek die hij speelde, hij speelde saxofoon, piano en nog andere instrumenten. Dat daar nooit opnames van zijn gemaakt, althans bij mij niet bekend en bij de nog levende bandleden ook niet, en dat vind ik nou echt een gemis. Nooit de klanken kunnen horen wat mijn vader ten gehoren bracht, en alle noten die hij ooit heeft gespeeld zo in de vergetelheid verloren gegaan.

Ik kan blijven bloggen. Maar na mijn dood als de hosting kosten niet meer betaald worden zal mijn blog uiteindelijk ook in de virtuele draaikolk der vergetelheid opgeslokt worden in nullen en enen. Wat relatief lang fysiek blijft voortbestaan is de schilderkunst, boeken en muziek.

Zolang het internet zal bestaan zal mijn muziek ook online te vinden zijn en te beluisteren zijn. Als bewijs van mijn bestaan op deze minuscule en ongetekende bolletje in een onmetelijk onbekend universum. Muziek, hoe onprofessioneel het ook moge zijn, het zal mijn nalatenschap zijn voor mijn enige zoon, iets waar hij overal ter wereld zal kunnen beluisteren zo lang internet zal bestaan.

De tragiek van het leven