In al mij vrijheid voel ik me gevangen van mijn stellingen, mijn huis, mijn werk, het wereldbeeld om me heen en mijn eigen gecreëerde illusie van vrijheid, een eigen gemaakte gevangenis met vele keuzemogelijkheden die allemaal hun beperkingen hebben.
Het was weer een flits na een meditatief moment, een heel concept en beeld die zich ontvouwd in je geestenoog terwijl je nergens aan denkt en alles ontvangt. Het besef dat vrijheid een illusie is en dat je naar omstandigheden geestelijk vrijer zou kunnen zijn als je opgesloten ben in een gevangenis in tegenstelling dat je mee moet doen in deze maatschappelijke ratrace.
Bij de dagelijkse meditatie heb je snel het gevoel dat het ‘’een eigen momentje is’’ een moment voor je zelf met het gevoel dat het een eigen moment is voor je eigen welbevinden. Maar bij mijn dagelijkse meditatie kwam vandaag de flits in me op dat het een contradictio in terminis is, het doel van meditatie is juist niet je eigen moment en plek vinden maar juist verbinden met de algemene en universele bron.
Mijn ochtend meditaties zijn niet lang maar de meest inspirerende van de dag. Alweer een ochtend zo alle anderen na een mislukte lente en de winter weer in aantocht. Tijdens het mediteren gaat het eigenlijk nooit zo als je wilt, zo als in het leven zelf, maar soms zijn er van die momenten dat je achteraf dacht: ‘’dat was toch iets anders dan anders’’. Ik zat in de lotus houding op de bank, best verzonken in het proberen niet te denken en zonder het te beseffen zat ik zo diep te denken dat ik niet eens bewust was dat ik aan het denken was. De gedachtes waren zo levendig van zich zelf dat ze een eigen leven gingen leiden met vele persoonlijkheden en verschillende draden, net als ik het echte leven maar als het leven in zich, ik was vele personen en dingen om me heen die allemaal een eigen ding waren en deden zonder dat ik daar sturing in had. Tot ik weer besefte dat ik die gedachtes aan het denken was en ook besefte dat mijn lichaam helemaal alleen op de bank zat, zonder ik en zonder gedachtes. Ik was een fractie van tijd die heel lang leek te duren afgezonderd van mijn lichaam en gedachtes, net of het bewuste ik in slaap was gevallen. Het was heel vreemd om zo ver van mijn lichaam verwijderd te zijn terwijl ik bewust werd dat mijn gedachtes gedacht werden, het was een bijna onzichtbare beweging terug mijn lichaam in. Was ik bewust of was is het niet? Het is in ieder geval fijn om de ziener te zijn van wat er gebeurd en te beseffen hoe betrekkelijk een vrije wil eigenlijk is.