Wat ik in de afgelopen 10 jaar wel heb geleerd is, om niet zo snel een mening te vormen en de situatie wat langer te aanschouwen zonder daar iets van de vinden. Natuurlijk is het verschrikkelijk wat er is gebeurd en een verspilling van zulk talent en een zonde van elk mensleven, maar het is ook makkelijk om maar gelijk eendimensionale en platte mening te hebben die niet verder reikt dan je neus lang is. Maar dat is mijn eerste instinctieve reactie ook om met de meute mee te gaan. Alles in het leven heeft een oorzaak en gevolg en alles is een opeenstapeling van wat daarvoor gebeurd is. Misschien kijk ik ook wel eens wat nuchterder naar aanslagen omdat ik als tiener het van dichtbij in Bologna heb meegemaakt, in 1980.
Het was zomer en alle ramen waren open en zo als altijd Bologna in de zomer lekker warm en zonnig was. We woonden aan de periferie van de stad en toch hoorde ik een knal, wat niets gek was. Maar in die tijd had je niet zulke snelle nieuwsvoorziening en je stond niet de hele dag aan TV en radio gekluisterd, tegenwoordig krijg je gewoon een push-bericht op je mobiel na geen 5 minuten dat het gebeurd is. Was thuis op de tweede verdieping van de flat toen ik druk getoeter en geschreeuw uit het raam hoorde, het was anders dan gewoon toeterende en schreeuwende mensen en we woonden in een rustig groen rustig park, dus dat geluid viel op, totale paniek. Ik rende op het balkon en kon net de buurman die taxichauffeur was in een gele taxi die meestal was gestationeerd voor het station van Bologna de straat zien inrijden. Echt een wonder dat zijn taxi nog kon rijden, er was geen plek dat geen deuk had, de bakstenen en gruis lagen nog op zijn totalen ingedeukte dak, en terwijl hij reed, schreeuwend met zijn totaal onder het bloed gelopen hoofd uit het raam, riep hij leuze zo als: “het is het einde van de wereld, allemaal dood, help, help, we gaan er aan!!!” Zo iets in die strekking.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.