Altijd handig om je nabestaanden niet met open vragen achter te laten en duidelijkheid te scheppen in het geval ik onverwachts dood ga. Niet iedereen heeft de luxe om zich voor zijn eigen dood voor te kunnen bereiden. Voor je het weet lig je onder een bus of word je op de snelweg geplet door een vrachtwagen.
Ik heb in het ver verleden in de uitvaartzorg gewerkt en heb met eigen ogen kunnen zien hoe mensen onvoorbereid dood gingen zonder iets op schift of ergens anders hun wensen duidelijk kenbaar te hebben gemaakt en hun nabestaande onwetend en wanhopend achter gelaten, waardoor familieleden met elkaar in conclaaf gingen met de gedachte dat ze allemaal de overledenen beter te kennen en weten wat hij gewenst zou hebben, kennen jullie dat?
Bij mij is het heel simpel, zo als ik gevonden word, met wat voor kleren dan ook wil ik in een wit katoenen laken worden gewikkeld en zo snel mogelijk worden gecremeerd zonder bezichtiging. Geen poespas en onnodige uitvaartzorg zo als een luier, ooglenzen met weerhaken en je mond dichthechten. Geen kist, maar de goedkoopste houtenplank van de Hornbach voldoet, geen afscheid met koffie en cake, gewoon een crematie in de daluren met geen mensen er bij. Niets mooiers dan een levende herinnering zo lang de mensen die het zullen herinneren zullen leven. Dus ook geen rouwkaarten en advertentie, dood is dood.
Een crematie is volgens mij het wettelijk minimum voor de vernietiging van een lijk aan moet voldoen, de oven van de gemeentelijke reiniging zou voor mij ook wel voldoen, ben niet zo moeilijk en laat staan als ik dood ben. Maar wel zaak om het alvast te regelen met een uitvaartondernemen en ergens een brief goed zichtbaar neer te leggen en de wensen duidelijk op schrift zetten voor je toch je nabestaanden ongewenst met een rekening geconfronteerd worden van overige verzorg en transportkosten die ze altijd aan willen smeren.
Weg is weg en wat mij testament betreft gaat conform de wet, alles gaan naar mijn zoon en dat is het zo’n beetje, met de illusie dat de dood ons scheidt.
Mijn ochtend meditaties zijn niet lang maar de meest inspirerende van de dag. Alweer een ochtend zo alle anderen na een mislukte lente en de winter weer in aantocht. Tijdens het mediteren gaat het eigenlijk nooit zo als je wilt, zo als in het leven zelf, maar soms zijn er van die momenten dat je achteraf dacht: ‘’dat was toch iets anders dan anders’’. Ik zat in de lotus houding op de bank, best verzonken in het proberen niet te denken en zonder het te beseffen zat ik zo diep te denken dat ik niet eens bewust was dat ik aan het denken was. De gedachtes waren zo levendig van zich zelf dat ze een eigen leven gingen leiden met vele persoonlijkheden en verschillende draden, net als ik het echte leven maar als het leven in zich, ik was vele personen en dingen om me heen die allemaal een eigen ding waren en deden zonder dat ik daar sturing in had. Tot ik weer besefte dat ik die gedachtes aan het denken was en ook besefte dat mijn lichaam helemaal alleen op de bank zat, zonder ik en zonder gedachtes. Ik was een fractie van tijd die heel lang leek te duren afgezonderd van mijn lichaam en gedachtes, net of het bewuste ik in slaap was gevallen. Het was heel vreemd om zo ver van mijn lichaam verwijderd te zijn terwijl ik bewust werd dat mijn gedachtes gedacht werden, het was een bijna onzichtbare beweging terug mijn lichaam in. Was ik bewust of was is het niet? Het is in ieder geval fijn om de ziener te zijn van wat er gebeurd en te beseffen hoe betrekkelijk een vrije wil eigenlijk is.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.