Vandaag opperde mijn vriendin: ”zullen we vandaag de ondergaande zon in Scheveningen gaan zien?” Zo gezegd zo gedaan (your wish is my command). Kan niet anders zeggen dat het vandaag de ondergaande zon in Scheveningen best indrukwekkend was en de natuur en zijn weerkaatsing van zon en licht op de wolken en water indruk op mijn heeft achtergelaten en misschien ook op foto te zien is. Kijk en huiver en vertel of laat zien wat jouw onder de indruk heeft gelaten.
Wat ik in de afgelopen 10 jaar wel heb geleerd is, om niet zo snel een mening te vormen en de situatie wat langer te aanschouwen zonder daar iets van de vinden. Natuurlijk is het verschrikkelijk wat er is gebeurd en een verspilling van zulk talent en een zonde van elk mensleven, maar het is ook makkelijk om maar gelijk eendimensionale en platte mening te hebben die niet verder reikt dan je neus lang is. Maar dat is mijn eerste instinctieve reactie ook om met de meute mee te gaan. Alles in het leven heeft een oorzaak en gevolg en alles is een opeenstapeling van wat daarvoor gebeurd is. Misschien kijk ik ook wel eens wat nuchterder naar aanslagen omdat ik als tiener het van dichtbij in Bologna heb meegemaakt, in 1980.
Het was zomer en alle ramen waren open en zo als altijd Bologna in de zomer lekker warm en zonnig was. We woonden aan de periferie van de stad en toch hoorde ik een knal, wat niets gek was. Maar in die tijd had je niet zulke snelle nieuwsvoorziening en je stond niet de hele dag aan TV en radio gekluisterd, tegenwoordig krijg je gewoon een push-bericht op je mobiel na geen 5 minuten dat het gebeurd is. Was thuis op de tweede verdieping van de flat toen ik druk getoeter en geschreeuw uit het raam hoorde, het was anders dan gewoon toeterende en schreeuwende mensen en we woonden in een rustig groen rustig park, dus dat geluid viel op, totale paniek. Ik rende op het balkon en kon net de buurman die taxichauffeur was in een gele taxi die meestal was gestationeerd voor het station van Bologna de straat zien inrijden. Echt een wonder dat zijn taxi nog kon rijden, er was geen plek dat geen deuk had, de bakstenen en gruis lagen nog op zijn totalen ingedeukte dak, en terwijl hij reed, schreeuwend met zijn totaal onder het bloed gelopen hoofd uit het raam, riep hij leuze zo als: “het is het einde van de wereld, allemaal dood, help, help, we gaan er aan!!!” Zo iets in die strekking.
De ondraaglijkheid van het bestaan en zijn zwaartekracht. Een diepe depressie heeft mij gefulmineerd en doordrongen in elke wezel van mijn wezen en teruggewopren naar mijn oude look. De wanhoop voorbij en de angst voor het bestaan waar je op geen enkele wijze kan ontvluchten. Gevangen in deze materiele harde wereld waar alles gebeurd zonder dat je daar wat tegen kan doen. Gisteren keek in de spiegel en zag een rechtopstaand haar uit mijn oor komen. In eerste instantie dacht dat het een pluisje of een losse haar was, dus ik met mijn hand er af vegen. Maar dat haar bleef onvermurwelijk staat waar hij stond, ”dit kan niet waar zijn!!!” dacht ik. Dus ik met mijn vingers er aan trekken, maar dat haar bleef echt staan waar hij stond en het kwam echt uit mijn oor, dus ik harder trekken. Maar dat haar bleef op zijn plek en hoe hard ik ook trok, het bleef daar staan, als een antenne, spionage spriet naar de buitenwereld, als een soort wereldontvanger staan. Maar het ergste is dat het niet eens grijs was, het was wit!!!
Bij het bewustzijn van dat ik een haar uit mijn oor groeit, voelde ik zelfs de wind langs dat oorhaar suizen tijden het lopen, ech he!
Al er eenmaal haren uit je oren gaan groeien hoeft het voor mij niet meer, dan weet je dat je echt oud aan worden bent, de aftakeling is nu echt ingezet en de tijd aangebroken dat alles gaan krimpen, behalve je neus en oren en oor en neusharen natuurlijk, die steeds maar stugger en sneller zullen groeien. Voor mij hoeft het niet meer.
Het einde is nabij! Als je haar uit je oren gaan groeien, gelukkig was ik met mijn trimmer zo van mijn oorhaar af, probleem opgelost! 😆
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.