Genees kanker niet, het is de beste dood! Het is maar hoe je het bekijkt en dat je zal sterven is het enige wat je zeker weet als je geboren word, maar hoe we zullen gaan is vele gevallen een keuze als je ziek word: Honderden wetenschappers zetten zich dagelijks in om kanker de wereld uit te helpen. Helemaal niet nodig, vindt de gerenommeerde dokter Richard Smith. ‘Het is de beste manier om te sterven’. Dat schrijven Britse media als The Independent en The Telegraph. Lees verder in het AD.nl
Tag archieven: Dood
De lege zinloosheid van het bestaan
Kan niet ontkennen dat het roerige tijden zijn geweest en nog zijn. Niet alleen in de wereldpolitiek , maar ook in mijn kleine innerlijke wereld en mijn centrum van het universum is er in korte tijd zo veel gebeurd. Misschien aan de buitenkant niet te zien, het leven loopt materieel gezien net zo stabiel als voorheen, maar van binnen is er letterlijke een ravage aangericht, een cultuurschok, een andere wereld is er bij me binnengedrongen en heeft al mijn verdediging muren die ik in jaren had opgebouwd met een bulldozer platgewalst en mij uiteindelijk alleen achtergelaten met een beschadigd innerlijkkind die ik anders nooit meer had teruggevonden. Geen kwaad woord over die persoon, ik had mijn verliefdheid niet zo uitbundig laten tonen, iedereen heeft zijn eigen demonen waar die tegen moet vechten en als ik dit verdient heb, dan zij het zo.
Maar deze diepe en trieste eenzaamheid heb ik nog nooit in mijn leven gevoeld. Het gaat door merg en been en moet echt vechten om het leven aan de buitenkant door te laten gaan zo als het daarvoor ging om al mijn verplichtingen tegemoet te komen jegens anderen. Het gevoel is totaal irrationeel omdat ik weet dat het beste zo als he nu is, blij moet zijn met wat er allemaal is gebeurd, achter de rug is en ondanks dat is er een andere wereld in mij gekropen en iets uit mij gerukt, waardoor ik van binnen in mijn borst een sluimerende gedachtes voelen als een woeste leegheid van totale zinloosheid in alles wat je doet. En aan de andere kant is het goed voor je zelfkennis en onderzoek, kennis is macht maar het geluk is van de dommen.
Het verdriet van andere word versterkt en de blijheid van anderen doet pijn. Je kijk om je heen, wat we allemaal doen en waarvoor, hoe de maatschappij is ingericht en hoe we samen leven, hoe verschillend mensen zijn en hoe we totaal verschillende belangen we allemaal najagen. En eens zal het allemaal toch weg en vergeten zijn, met de vraag: waarvoor hebben we het allemaal gedaan? Denk niet dat we een keuze hebben, het leven moet gewoon geleefd worden en wat er tussenin gebeurd kan je misschien een beetje sturen, maar het eindresultaat is altijd hetzelfde: de dood! Een grote meteoriet of andere rampspoed en de wereld is ook van het universum weggevaagd zonder dat iets aan ons zal herinneren. Een mens is al klein op deze wereld, laat staan dat kleine blauwe tere bolletje die aarde heet in het onze al zo moeilijk voor te stellen lege onmetelijkheid van het universum.
Alwetend dat hoe dieper het dal waar ik mij in bevind, hoe hoger de piek zal zijn! Het is gewoon een kwestie van tijd en geduld en ze zeggen niet voor niets dat tijd de beste medicijn is. Dus na leegde zal ooit weer volheid zijn.
Michael Foley: The Age of Absurdity: pleidooi voor een zinloos leven
Wachten tot de dood ons scheidt
Er zijn vele dingen die ik mij in dit leven afvraag, maar een ding dat zeker en voor iedereen gelijk is dat hoe dan ook ons lichaam op een op andere moment zal ophouden te functioneren. En in de tussentijd is het afwachten, wachten op iets dat onze dood gaat aankondigen, een signaal van een ziekte of zo, je weet wel. Iets waar je op kan voorbereiden en tegenwoordig zelf mag kiezen hoe pijnlijk of gesedeerd je de dood in gaat, zelfs het moment van de dood kan bepalen door euthanasie. Of een ongeluk, pats boem weg! Dat je zelf niet eens weet dat je dood bent. Weg ben je dan.
Maar in tussen als er niets aan de hand is leef je leven zonder er te veel bij stil te staan. Je leeft het leven wat zich voorschotelt en je handelt er naar voor zo ver je denk dat jij handelt of gewoon word gehandeld door wat er komt, heel vaak heb je weinig keuze en de gedachte van een keuze is vaak achteraf. Had ik dat maar gedaan! De afgelopen 2 jaar heb ik een subtiele verandering in mijn leven toegepast en ben aan het kijken wat het oplevert of eerder wat de gevolgen zijn voor de lopende zaken van mijn bestaan. Simpel gezegd en na vele jaren van het tegendeel heb ik gekozen om de weg van de minste weerstand te nemen, niet tegenin gaan en vooral laten gaan. Je laten leven zonder daar een uitdrukkelijke mening over te hebben, mijn gedachtes niet op stuk laten gaan op andermans dingen. Jaren lang heb ik geprobeerd het leven naar mijn hand te zetten en te leven zo als de maatschappij normaal word aanvaard in te richten en gemerkt dat het mij heel veel energie kost om dat dan in stand te houden. Net of je een curve van stijgende welzijn naar boven echt werkelijk met je heel je zijn hoog moet houden voor anderen door je zelf op te offeren en de lading van het leven in het kwadraat zicht tegen je werken.
A is je overkomen, B is onvermijdelijk en de rest is een tussendoortje
Misschien klink het in je ogen wat passief, maar dat is het alles behalve. Terwijl de tijdlijn voortkabbelt ben ik creatief, met bloggen, muziek maken, klooien met geluiden en software, schilder af en toe een doek en ga vaak helemaal los in de keuken en op het internet. Ik sta op, ga naar mijn werk, terug naar huis, doe wat dingen, lekker bankhangen, het weekend komt er aan, mijn zoon ook en gaat weer weg en de werkweek begint weer. En in de tussentijd voelt het voor mijn als allemaal bezigheden die je doet om de tijd te doden terwijl je wacht dat de dood zich gaat aankondigen, als het niet pats boem weg! Is (waar mijn voorkeur naar uit gaat).
Deze gedachte kwam in me op toen ik aan het bankhangen was. Ik zit, of sta, loop en ren te wachten dat het licht bij me uit gaat, het beeld op zwart, ze zeggen dat je van: a naar b gaat, en nu sta ik precies ergens tussen a en b.
A is je overkomen, B is onvermijdelijk en de rest is een tussendoortje. En zo ver onze ogen kunnen reiken is dat tussendoortje een evolutionaire rariteit die naar zijn eigen kijkt. Zijn wij die de instrumenten gebruiken of zijn wij het instrument van de evolutie? Enige wat we kunnen aanschouwen is de kortstondigheid tussen a en b van een eeuwige tijdlijn die er was voor wij er waren, wachtend tot de dood ons scheidt.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.