Was twee maanden geleden  per toeval al bij de zandmotor gestuit en vandaag wou ik het aan mijn kids laten zien. Ze waren sowieso niet onder de indruk, al eerder vermoeid door het lange wandelen er naar toe en weer terug. In tegenstelling tot de vorige keer heb ik mijn mobiel gebruikt om foto’s te maken. Wat een treurnis en vuil lag er op het strand. Het zand was er kleurloos grijs bij en bijna geen mens te bekennen daar. Maar wel raar en surrealistisch om op die kunstmatige hoge vlakte van zand te staan en best groot. Hier onder ruim 20 foto’s:
Mede geholpen door zijn of haar ouders natuurlijk. Alles in het leven word sneller en vergankelijker in het consumptief gedrag van de mens en kind, zou het ook gelden met de liefde?
The Day After. Het zal niemand zijn ontgaan dat het gisteren op zijn zacht gezegd pokken weer was. Ik vond het schitterend en een verkoeling voor hard werkend Nederland in de zomer, maar! Er zijn ook de nodige slachtoffers gevallen, zag het gisteren al, maar was gewoonweg te nat om mijn mobiel of camera tevoorschijn te halen, vooral door de wind die van alle kanten leek te komen.
Gisteren lag het al bezaaid met gesneuvelde paraplus, nog nooit eerder zo veel gezien en vanmorgen lager er nog. Al was de reinigingdienst al vroeg en druk aan het wek om alle rommel op te ruimen. Hier onder (12 foto’s), een fractie van alle gesneuvelde en afgedankte paraplus in het centrum van Den Haag. Het enige pluspunt is dat de natuur nu wel voor even lekker water heeft gehad en de paraplu verkopers weer goudendagen tegemoet zien komen.
