Zo dichtbij en zo vergeten. Woon in den haag en met het OV of auto zit ik in geen 15 minuten in Delft, en toch is het een stad, of eerder een dorp dat je niet snel aandoet, behalve Ikea delft.
Delft is Amsterdam in het klein. Zo veel schattiger en knus boordevol leuk winkeltjes en ambachtelijke horeca die je nergens anders tegenkomt en je uitnodigt om te gaan zitten consumeren en genieten van de knusse vibes en uitzichten van Delft.
We waren laatst bij Ikea. En het knooppunt Prins Clausplein en alle wegen naar Den Haag en zelfs de Rijswijkseweg waren toevallig afgesloten door werkzaamheden (Den Haag zat op slot), dus een kust opzich om de sluiproutes te nemen langs Delft zo naar Rijswijk in Den Haag. En vroeg of Franka ooit Delft had gezien, en haar antwoord was nee. WTF! Voor de rest niet bij nagedacht en vanmorgen bij het opstaan bij een volle blaas, zag ik dat het buiten een hele dikke mist hing. En mijn eerste gedachte was: ”nu naar delft gaan om foto’s te maken.” Franka wakker gemaakt met de vraag of ze wou meegaan naar delft om foto’s te maken en binnen 15 minuten waren we onderweg naar een fantastische mysterieuze dag zonder te weten hoe het zal eindigen… 😀
Kijk ook anders op: dyezzie.nl voor andere foto’s van die dag.
Van het een rol je weer in het andere. En het gebeurd meestal in de moment waar je het minst op zit te wachten, terwijl je bent verwikkeld in andere situaties die zich aan het uitrollen zijn, als een storm bij heldere hemel en je huis word getroffen door een bolbliksem. Pats boem! Alles ligt overhoop, alles staat open en je hele voorgenomen toekomt ligt uit de rails. Een geestelijke ontsporing waar je niet weet waar en wanneer het zal stoppen.
Ik ken haar niet, nooit ontmoet of gezien. We waren wel vrienden op Facebook, al zegt het tegenwoordig niet zo veel aangezien ik best actief ben op het net met bloggen, websites en sociale media. Van vele ”vrienden” en volgers geen notie wie dat werkelijk zijn en of het aliassen en nicknames zijn. Dus ik kende haar van het profiel en vond het een zeer opmerkelijke persoon, qua uiterlijk betreft.
We hadden al eerder met elkaar gereageerd maar nooit meer dan twee, drie lijnen tekst en dan maanden weer niets. Op een avond kreeg ik een kort berichtje ”of ik Skype had”, nee dat heb ik niet althans, wel een account maar niet het programma geïnstalleerd op de computer. Ik ben niet zo van het bellen en helemaal niet van het videochatten, maar toevallig die avond had ik zo iets van WTF! De cam uit mijn zoon zijn kamer gehaald en mijn studio microfoon aangesloten en wonderwel werkte alles in een keer en binnen 5 minuten zaten we neus aan neus voor ons scherm met elkaar te kletsen en bij de eerste paar seconden werd ik getroffen als door een bliksem van verassing, verbazing en blijheid, vond het leuk om met haar te praten en ik voelde mij wonderwel op mijn gemak bij haar. Was gelijk vertederd en vol met gevoelens in mijn lijf en dacht: ”WTF, wat is dat een leuk ding, wat is ze lief en aardig” heel anders dan op foto of zo’n statisch profiel op Facebook over kan komen. Alleen de stem al deed me smelten van zwoele erotische zoetheid. Een bijna hese zachte stem met een zwaar Limburgs accent. Dit kon echt niet waar zijn, of te mooi om waar te zijn dat dit mij overkwam. En voor we het wisten zaten we ruim een uur te kletsen en elkaar verlegen te maken met complimentjes, ditje en datjes zonder erotische lading, al speelt het natuurlijk in de achtergrond als een onontdekt land vol spanning en avontuur.
Ik heb haar nog niet in levende lijven gezien, maar wat is zij voor mij? Als een bont gekleurd, heel zoet en geurig snoepje waar al je zintuigen naar verlangen. Ik vind haar zo lief, aanhankelijk, schattig, open en spontaan, uitbundig, aantrekkelijk en puur haarzelf. Ik vind haar zo lief dat mijn hele lijf een onhoudbare behoefte voelt om haar te knuffelen, in mijn armen te houden en mijn gezicht en vooral mijn wang tegen de hare te voelen en haar lichaamsgeur en adem te kunnen ruiken. Voor zo ver ik mijn kan herinneren heeft geen enkele vrouw dit bij mij teweeggebracht bij een eerste gesprek of ontmoeting, een soort van liefde op het eerste gezicht denk ik zo maar.
Verliefdheid of niet, spanning en onzekerheid, achter je lul aanlopen. Deze vrouw heeft mij geraakt in alle lagen van mijn lichaam en geest. Ik ben van slag, bijna 50 en alweer verliefd en deze keer tot over mijn oren zonder dat te hebben gewild en zeker niet verwacht.
Update: Inmiddels ben ik daar geweest. De aankomst was zonder meer bizar en tegen het absurde aan en alles wat je zou denken dat je normaal allemaal zou kunnen doen of juist niet, ging het net heel anders. Binnen een half uur stonden we te wandelen langs de Maas om Goldie uit te laten, in een goddelijke zonovergoten glinsterende rivier in een extatisch gevoel van romantiek. Net of we elkaar al jaren kende, ik werd open, hartelijk, lief en teder ontvangen. Het weekend sloeg in als bom, elke uur werd heftiger, tot het dramatisch afscheid van zondag, het deed gewoon pijn om haar daar achter te laten, mij omdraaien om weg te gaan, zo erg dat het bijna beangstigend is door de hevigheid van emoties en gevoel in je lichaam.
Dit was ongeveer na een half uur na dat we elkaar voor het eerst in leven lijve hebben ontmoet en onderweg om Goldie uit te laten langs de Maas.
Moeilijk te zien en alleen voor de geoefende kijker. Als je al ”Tim Kuik” in Google typt, krijg je als een van de eerste suggesties: ”Tim Kuik moet dood” en kan je nagaan hoe geliefd deze man is. Maar om een lang verhaal kort te maken wil het toeval dat als je op ”Tim Kuik moet dood” in Google klikt, madbello.nl als eerste zoekresultaat naar boven komt en dus in 24/7 van BNN te zien is, met een heus interview met deze zeer geliefde man. Dus toch nog een keer op TV geweest in een periode van blogrust. Moeten we daar trots op zij!? 😆
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.