”Het eerste mooie iets”, of ”wat voor het eerst mooi is”. Dat is althans de vertaling van de titel van de film, die gelijk slaat op de slot scene. Ik denk dat deze film niet echt geschikt is voor het grote publiek, of je moet echt een italo lover zijn, maar voor de rest is het niet echt een hoogvlieger en best deprimerend, in het opzicht dat het echt real-life is en hoe ouders het leven van kinderen vergallen.
Maar voor mijn persoonlijk was het een best aangrijpende film, omdat het zo veel herkenning in het personage had en locatie en tijd. Het speelt zich precies in mijn kindertijd af en het squalore van dat tijdsbeeld is heel goed weergegeven. Alleen jammer dat de geluidskwaliteit minder was, al zou het kunnen dat het expres is gedaan om het verleden wat afstandelijker te laten lijken. Op de Telegraaf.nl kan je lezen waar deze film echt over ging.
In het Nederlands vertaald betekend het ongeveer: ”ongeleide projectielen”, persoonlijk geeft ik de voorkeur aan ”zwervende mijnen”. Dat was de eerste keer sinds jaren dat ik weer eens in het Filmhuis was, lekker knus en arty-farty, mijn TV in de huiskamer is bijna groter en een stuk helderder qua beeld. Maar gelukkig was de film leuk, echt een fijne Italiaanse komedie met veel humor. Een aparte welgestelde familie waar voor de papa homoseksualiteit taboe is en laat net de twee zoons die het geslacht en het familiebedrijf moeten voortzetten, homo zijn. filmtotaal.nl