”Het eerste mooie iets”, of ”wat voor het eerst mooi is”. Dat is althans de vertaling van de titel van de film, die gelijk slaat op de slot scene. Ik denk dat deze film niet echt geschikt is voor het grote publiek, of je moet echt een italo lover zijn, maar voor de rest is het niet echt een hoogvlieger en best deprimerend, in het opzicht dat het echt real-life is en hoe ouders het leven van kinderen vergallen.

Maar voor mijn persoonlijk was het een best aangrijpende film, omdat het zo veel herkenning in het personage had en locatie en tijd. Het speelt zich precies in mijn kindertijd af en het squalore van dat tijdsbeeld is heel goed weergegeven. Alleen jammer dat de geluidskwaliteit minder was, al zou het kunnen dat het expres is gedaan om het verleden wat afstandelijker te laten lijken. Op de Telegraaf.nl kan je lezen waar deze film echt over ging.