RSI (Repetitive strain injury) is de aandoening die door muziek maken met een DAW (Digital Audio Workstation ) PC heb gekregen. Ze noemen het voor de algemeenheid ”RSI”, maar het heet eigenlijk a-specifieke ”CANS”. CANS staat voor ‘Complaints of Arm, Neck and/or Shoulder’ (arm-, nek- en/of schouderklachten). Bron
Zo als jullie weten ben ik een jaar geleden begonnen met muziek maken. Produceren, mixen en uitgeven, en wat er bijkomt is als je een product enigszins compleet wil maken is video en fotobewerking voor clips en cover art, en niet te vergeten promotie, voor zover mijn netwerk reikt. En nu moet je maar voorstellen hoeveel muisklikken het wel kunnen zijn. Het zijn niet zomaar muisklikken, het zijn spanningsvolle klikken wachtend op het moment waar de cruciale edit moet gebeuren. Op de foto ben ik zelf niet maar mijn zoon, maar wel op de plek waar het allemaal gebeurd. Ik zit in de regel veel rechter maar dat ook heeft me niet beschermt tegen RSI.
Op mijn werk moet ik zo gemiddeld 16 uur per week monitorwerk verrichten. En dat in de meest verantwoorden ergonomische inrichting, ik kan daar in ieder geval alles afstellen tot elektronische bureauhoogte, dus daar heb ik het niet van. Maar afgelopen jaar is mijn studio van niets, tot een monsterlijk gedrogt uitgegroeid midden in de huiskamer, en alles hardware die ik dagelijks gebruik zo om me heen gebouwd met planken, behangersschraag, piepschuim en ducktape. Echt ergonomisch is het niet, maar het is kiezen of delen en ook een ruimtegebrek, laten we zeggen dat als ik die plek echt ergonomisch zou maken, ik meer kwijt zou zijn dan alle hardware en software bij elkaar. Opzich is die plek prima voor normaal gebruik op een PC, maar aan de andere kant staat nog een PC speciaal voor video en fotobewerking die ik tussendoor doe als de DAW PC bezig is, en een lossen laptop voor de DJ-controller die rondslingert op plekken die op dat moment nog beschikbaar is. In principe heb ik het hele productieproces zo’n beetje als een lopende band ingericht om dingen snel voor elkaar te krijgen met het minste tijdverlies.
Tijdverlies! Tijdverlies was enigszins een obsessie geworden en bottleneck voor het uitvoeren van al mijn ideeën en creativiteit wat ik in gedachten heb, als je eenmaal in een creatieve en geconcentreerde flow zit, wil je het liefst het niet onderbreken. Ik werk van 8 tot 5, het moet dus allemaal in de avonduren en weekend gebeuren en om het tijd verlies tot het minimum te beperken heb ik mijn sociaalleven ook tot het minimum gereduceerd.
Het moet wel zin hebben! Oké, het is een hobby, maar als ik iets doe moet het wel iets tastbaar opleveren waar anderen ook plezier aan kunnen beleven, niet voor het geld. De illusie dat ik ooit een hit zal scoren heb ik nog nooit gehad en daar is mijn muziek ook er niet naar, en om met mijn muziek te leuren en te springen op een podium daar ben ik te oud voor, dus zeg maar gewoon de boot gemist. Mijn doel is om enigszins een professioneel geluid neer te zetten en de niche vinden die mijn muziek kan waarderen zo als ik het maak, en dat zichtbaar aan statistieken op Spotify of iTunes kan zien, dit is mijn goal. En alles wat er uit voortvloeit is gewoon meegenomen.
Als ik 4 uur per dag sliep was het al veel. Zat zo in mijn muzikale drift dat ik alle symptomen van RSI negeerde, het begon met een eeltknobbel bij de Ulna die begon te ontsteken doordat ik hele tijd op leunde, speciale muismat en muis gekocht en de eeltknobbel was weg, dus lekker doorgaan. Toen begon mijn vingers te tintelen en dof aanvoelen, toen raakte mijn pols af en toe op slot, even schudden met de hand en was het weer voor even weg. De tinteling en steken begon nu ook in mijn bovenarm, maar gewoon stug doorgaan, tot ik een spierknoop in mijn schouder kreeg en mijn nek branderig aanvoelde en de pijn niet meer te houden was, en zelfs wijzen naar de muis ging niet meer, tot mijn arm in een totale verlamming raakte. Dan maar eens de huisarts bellen, en in een consult door de fysiotherapeut laten uitleggen wat voor oefeningen ik allemaal moest doen. Na een paar maanden trouw dagelijks de oefeningen te doen is het nu zo goed als over, alleen kan ik niet meer zo lang achterelkaar editen zonder dat het gevoel lichtelijk terugkomt. En dat is voor mij uitermate frustrerend om zoveel dingen niet te kunnen uitvoeren terwijl het in mijn hoofd bruist van allerlei sonische experimenten.
Dus uit nood heb ik mijn werkwijze draconisch aangepast. Het productieproces deels geautomatiseerd met de Roland DJ-808 en een paar grote samplepacks aangeschaft voor EDM producers, waardoor ik een stuk minder moet knippen, plakken en vermenigvuldigen en sneller een track klaar heb. Het nadeel door dat ik zelf een stuk minder eigen geluiden opneem, is dat het een stuk minder origineel klinkt, al moet ik toegeven dat geluidstechnisch een stuk strakker klinkt. Muziek maken op een DAW met kantenklare samples is net spelen met Lego, maar dan net iets abstracter. Desondanks blijft het nog een hoop schuiven en klikken met de muis om alles enigszins in goede banen te leiden, ook mijn sociale media activiteiten moeten het ontgelden. Maar gelukkig heb ik het productieproces zo ingericht zo als een trein, als die eenmaal op gang is, moeilijk te stoppen is. En zo gaan we maar door…
Maar als het verzoek word afgekeurd: zal er maatschappelijk die problemen moeten worden opgelost worden waarom diegene het verzoek deed om dood te mogen gaan. Kost wat, maar dan heb je ook wat, en gewoon teams vormen waardoor een aanvraag binnen een paar ,maanden kan worden afgehandeld (beoordeling en uitslag). Het kost natuurlijk wat, maar dat geld bespaar je natuurlijk weer door de tijd, door niet uitgekeerde aow, pensioen, uitkering en op besparing door eventuele niet uitgevoerde langdurige medische behandelingen, enz enz… Is het nou zo moeilijk om een humaan, neutraal en persoonlijk aanvraag en check procedure in elkaar te zetten?
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.