Niet dat ik altijd op zoeken was, maar was op spiritueel vlak min of meer op zoek naar de antwoorden die waarschijnlijk vele mensen hebben op existentieel niveau. Het gebeurde 4 jaar geleden, onverwachts, op mijn werk, aan mijn bureau, toen ik een stuk over non-dualiteit en Advaita aan het lezen was, pats boem! Zo vanuit mijn onderbuik naar mijn hersenen, een licht bruisend gevoel van intens geluk, begrip en intense helderheid, een gevoel die waarschijnlijk niet langer dan een seconde geduurd heeft, maar als een steen in de vijvers zijn kringen langzaam wegebben. Op een of andere manier was het kwartje gevallen en begreep in den diepste waar het werkelijk over ging. Niet dat het moeilijk was, maar omdat het zo dichtbij is dat je er gewoon overheen kijkt.

Ik had me altijd al een vreemde eend in bijt gevonden, ook eigenlijk nergens echt thuis gevoeld en laat staan op mijn gemak bij vreemde mensen. Op een of andere manier heeft dat non-dualistisch inzicht van het ”NU” heel mijn leven op zijn kop gezet, of eigenlijk op zijn plaats. Ik ben nu tevreden met wat ik weet en ook nooit meer te weten zal komen, het is goed zo als het is. Ik wijs naar Advaita, maar in principe heeft het niets met religie of geloof te maken, maar meer met de feitelijkheid dat niemand het kan weten en alles wat er ooit is geschreven, bestudeerd, gediscussieerd, allemaal uit menselijke hand is op persoonlijke basis van aannames, de waarheid van vroeger is niet meer die van nu, en de waarheid van nu zal vast en zeker niet meer de waarheid van de toekomst zijn. Iedereen, iedere cultuur, groepen en individuen kleuren hun eigen waarheid naar believen in, dus waarom zou ik ergens in geloven dat door andere mensen is bedacht?

Het was als thuiskomen in mijzelf. Als mijn hersenen weer gedachtekronkels produceren, wat ze altijd zullen blijven doen, is er een deel in me die dan kijkt naar het nu! Wat is het probleem nu? In de regel is er nu nooit een probleem, heb geen honger, geen pijn, zit droog, niemand bedreig mij, enz enz. Als er probleem is, is meestal een probleem dat zich in de toekomt zou moeten aandienen, en met onze gedachtes gaan we alvast in het probleem zitten, terwijl op het moment zelf totaal geen problemen is. En tijdens het probleem ben je bezig met het probleem op te lossen, en na het probleem is er de opluchting. Dus de weg naar het probleem toe, word je onnodig belast met bagages die je niet hoeft te dragen.

Het is net of je stap terug doet om naar je gedachtes te kijken. Net of in je gedachtes een andere laag bijgebracht is die de mogelijkheid geeft om van een afstand naar je innerlijk te kijken. Ik denk dat het probleem is de meesten zich vereenzelvigen met hun gedachtes, je bent wat je denkt, ik denk, dus ik ben. Terwijl als je naar je gedachtes kijkt, zal je zien dat die echt random binnenkomen en daar alles met je doen als je het niet in de gaten hebt. De hersenen zijn er om te denken en je nieren om te plassen, wat niet wil zeggen dat als je plast, jij plas bent, maar wel een onderdeel van je organische symbiose.

En weet je wat het mooiste is van dit alles? Dat er totaal geen fuck veranderd, je leven blijft het zelfde, je normen, waardes, werk, familie, vrienden, mening. Het enige is waarschijnlijk een extra laag van relativering om beter om te gaan met situaties op de langere termijn. Rust en zekerheid, geen zorgen, geen schuld om dingen die je toch niet meer terug kan draaien, wat niet wil zeggen dat ik nooit problemen heb, zat! Maar je sta er anders in, je kan niet alles oplossen en meestal lossen problemen zichzelf op door het verstrekken van de tijd, zonder dat jij er iets aan hebt moeten doen.

Ik weet! Of juist niet en makkelijk lullen en weet ook niet hoe je bij iemand het kwartje kan laten vallen, omdat ik het iedereen gun, maar veel lezen over deze materie kan al een begin zijn, en wie weet! Namaste 😉

Advaita Nederland spreekt met Mike Di Bello