Twee rechercheurs op bezoek bij de redactie van madbello.nl en dat was niet voor de gezelligheid. Dit speelde zich zo’n zeven a acht jaar geleden af. Ik had aan de politie beloofd om er niet over te schrijven en bloggen, dat was althans op hun verzoek om het onderzoek niet te belemmeren. Volgens mij is het onderzoek nog steeds niet afgerond, al moet ik zeggen dat ik al heel lang niet meer die zaak volg en voor de rest niet op de details in zal gaan. Ik was echter zeer verbaasd over de onwetendheid en primitieve werkwijze van het korps Bergen op Zoom en viel eigenlijk van mijn stoel.

Ben ik nou degene die zo slim is, of zijn jullie nou zo dom? Op een middag ging mijn mobiel: ‘’u spreek met de politie regio Brabant. In verband met een onderzoek verzoeken we u om naar het politiebureau Bergen op Zoom te komen.’’ Ik vroeg ‘’waarom?’’ Na het luisteren waarover het ging, zonder dat zij op de details in konden gaan en aangezien diegene die belde niet zelf belast was met het onderzoek, wist ik toch dondersgoed waar het over ging en wat er ongeveer moest gebeuren. Ik antwoordde: ‘’Luister, ik moet ook gewoon overdag werken en heb geen vrije dagen meer om een hele dag vrij te nemen om naar Brabant te komen. Technisch gezien zou het veel handiger zijn als jullie naar mij komen, aangezien dat ik met mijn eigen PC waarschijnlijk beter van dienst zou kunnen zijn dan verhoord te worden in een kamertje.’’

Zo als ik eerder schreef, was de bellende politieagent niet zelf belast met het onderzoek en deed meer het secretariële werk. Hij moest het eerst overleggen met de rechercheafdeling die belast waren met het onderzoek. Ruim een week later belde de agent terug om een afspraak te maken voor op een doordeweekse dag zo rond 19:00 uur, ‘’Wauw, wat laat’’ dacht ik, helemaal van Bergen op Zoom naar Den Haag en dan weer terug, dat wordt niet vroeg naar bed, ook voor mij niet. Voor de zekerheid heb ik het bureau teruggebeld via het officiële nummer dat op de politiesite stond en gevraagd of ze die afspraak konden bevestigen. Ja toch! Je weet maar nooit wat voor intenties mensen op het internet kunnen hebben…

Het onderzoek betrof doodsbedreigingen per brief (niet van mij). Op één van mijn sites stonden anonieme reacties die vrijwel een identieke schrijfstijl hadden als die brieven. Om 20:30, ging de bel, twee politierechercheurs in burger stonden voor de deur, even naar hen legitimatie gevraagd, zelf in mijn hand gehouden om te voelen en goed te lezen of het wel echt was. Een pot koffie stond klaar en dat was hard nodig. Een dikke stapel papieren wat er als een dossier moest uitzien kwam op tafel en het bezoek begon vrij formeel en afstandelijk, ze peilden mij en ondertussen kwamen de juridische en technische dingen ter tafel en keek men hoe bereidwillig ik was, aangezien ik ook de nodige punten had, zoals privacy en als beheerder van het weblog niet verplicht was om privacygevoelige informatie vrij te geven zonder een dwangbevel, of iets in die strekking. Ik wist dat de server waar mijn blog op draaide in Duitsland stond en daar weer een andere en strengere privacy wetgeving gelden, waardoor zelfs voor mij de IP-adressen van bezoekers van mijn site onzichtbaar waren. Maar mijn weblog was met WordPress geïnstalleerd, een zeer vernuftig stukje software, maar wisten zij veel!

Ondertussen al vragend naar wie ik was en wat ik deed,  mijn werkwijze en hoe het werkte, werd echt alles met de hand opgeschreven door de rechercheur met een lichtbruin houthakkersblouse. Echt van a tot z, wat was een weblog, hoe het werkte, hoe mensen een reactie konden plaatsen, wat mijn rol er in was enz. Echt een uitgebreid vraaggesprek van iemand die niet weet hoe internet werkt. Toen zij merkten dat ik niet zonder slag of stoot zou meewerken zonder een goede motivatie, werd de sfeer grimmiger. Ik wist dondersgoed wat nodig was, hoe en wat zij wilden hebben, alleen zij draaiden steeds om het hete brij heen zonder mij precies te vertellen hoe en wat, of zij wisten niet wat de mogelijkheden waren. De ene lange brede rechercheur met pistool in het zwart gekleed met een zwarte lange leren jas was de man die mij moest intimideren en onderdruk zetten als dat nodig was. De andere die een kop kleiner was, nonchalant gekleed met een goedkoop lichtbruin houthakkersblouse, was de man die het technisch onderzoek op internet deed en verstand van zaken moest hebben. Toen zij niet met de doorslaggevende motivatie kwamen, zei ik: ‘’Waarom zou ik zomaar die informatie aan jullie geven?’’ De rechercheur in het zwart stond op en zei: ‘’Als je niet vrijwillig wilt meewerken dan maar op de harde wijze als u dat wenst, dan gaan we nu terug naar Bergen op Zoom en komen we terug om alle computers in beslag te nemen’’, en dan niet alleen jou PC, maar ook de laptop, tablet van je vriendin en kinderen, speelconsoles en mobiele telefoons. Oké oké! Ik opperde nog dat het totaal geen zin had om alle elektronica te doorzoeken, omdat wat zij zochten niet op een computer stond, maar in de cloud op een server in Duitsland en zonder wachtwoorden kwam je niet ver.

Ik ging met de rechercheur met de lichtbruine houthakkersblouse achter de PC aan het werk. Hij pakte een stuk of 20 A4tjes getypte vellen en wilde via het internet op zoek naar de reacties. In het begin liet ik hem gaan met het vraagteken wat daar het nut van was, aangezien de reacties anoniem waren achtergelaten en ik daar weinig tot niets over kon vertellen. Op een bepaald moment opperde ik, dat als ik in de backend van WordPress zou inloggen, in het reactie gedeelte het begin stuk van de desbetreffende reactie in het zoekveld in zou typen, gelijk de reactie tevoorschijn kwam met alle niet zichtbare info. Daarbij dat als je eenmaal die reactie had, via het IP-adres, gelijk alle reacties op een rij had van diegene die via dat IP-adres zijn gegevens. De rechercheur met lichtbruine houthakkersblouse viel zo wat van zijn stoel en draaide zich vol verbazing met twinkelende hoopvolle en blije ogen om naar de zwart geklede rechercheur, ”dat is handig” snel en makkelijk zoeken op deze manier. Op een of andere manier had ik het gevoel dat zij niet wisten dat ik de IP-adressen kon zien, wel zo handig leek mij.

Wij zochten verder naar overeenkomsten in de reacties vergelijkend met de doodsbrieven. Op een bepaald moment wilde het zoeken niet echt vlotten, omdat de rij woorden niet precies overeenkwamen of aan weerszijde spelfouten zaten en toen kwam de aap uit de houthakkersblouse! Die rechercheur had namelijk alle reacties van mijn weblog gewoon met de hand overgetypt!!! HA HA HA, arme man, die had nog nooit gehoord dat je de tekst van website simpel, snel en foutloos en in een seconde kon kopiëren door alle tekst te selecteren en ctrl c en ctrl v in een ander document kon verplaatsten… Nu had ik echt LOL, maar ik liet het zeker niet merken, even misschien, een momentje van verbazing met een blik naar mijn vriendin, koffie?

Gaandeweg al werkend liet de rechercheur met de lichtbruine houthakkersblouse blijken dat ze op het politiebureau Bergen op Zoom geen internet hadden. ‘‘WTF” dacht ik, ik had echt met de lichtbruine houthakkersblouse te doen! Na uren ploeteren door lappen tekst waren we zo tegen twaalf uur klaar. De rechercheur had werkelijk alles wat ik zei opgeschreven op een stuk of vier/vijf A4 vellen. Of ik even mijn handtekening eronder wou zetten.
”Wat is dat?” vroeg ik. ”Dat is jou verklaring”, zei de zwart geklede rechercheur. ”Mag ik het even doorlezen voor ik het onderteken?” Beide rechercheurs keken chagrijnig naar elkaar, het was al immers best laat en zij moesten nog terug naar Brabant. Ik probeerde de handgeschreven verklaring te lezen, maar dat handschrift was echt te onleesbaar. Ik liet het mijn vriendin zien en ook aan de zwart geklede rechercheur, ”Kunnen jullie lezen wat er staat?”
”Ik ga echt geen verklaring ondertekenen die ik niet kan lezen!” Mijn toenmalige vriendin lag helemaal in een deuk, maar de blikken van de rechercheurs zaten echt op onweer. We discussieerdeerden nog even, maar ik vond mijn argument echt wel meer dan redelijk, HALLOO!

Opeens haalde een van de rechercheurs een kant en klare verklaring uit een van aktetassen. Met daarin een getypte verklaring dat ik uit vrije wil en zonder dwang had meegewerkt, oké! Daar kon ik mee leven, al zei ik er bij dat ik uit vrije wil had meegewerkt, maar wel onder dwang dat ze alle computers in huis in beslag zouden nemen als ik niet meegewerkt had, ja toch!

En dit was een van de vele perikelen uit een ver verleden wat een blogger kan overkomen.