Nieuw of geen nieuws. Of alweer 1 April grap ?
Alweer oud nieuws en ik zie het net en als het geen grap is het nog pijnlijker. Dit is de reactie van Jort Kelnert : jortkelder.nl De beurs is al lang gekelderd en hoe ver kan het kelderen ? En hoe ver is zij gekelderd ? In ieder geval een amateur paparazzi die door Paparazzia.nl de moeite waard is om te volgen. Hier de pijnlijke uitzending van RTL Boulevard
Heb jij een euthanasie wens? Drie artsen geven je 10 suggesties of eerder gedragsregel die de kans op je stervenswens zouden kunnen vergroten.
Omdat Euthanasie geen recht is maar een gunst. Je weet dat je dood gaat en je weet dat je ondragelijke pijnen zal krijgen of al hebt en dan moet je nog gaan smeken, bedelen en slijmen om simpel weg dood te mogen.
Doe niet depressief. Vermijd de indruk nog ergens lol in te hebben en Maak duidelijk dat u aan het eind van uw Latijn bent. En dit is maar het topje van de ijsberg, je moet nog eens verbaal begaafd en nederig zijn. Ik vind dit echt een grof schandaal, als dit jouw wens is zou ik maar snel Euthanasie voor dummies aanschaffen of alvast een overdosis heroïne in huis halen. Je weet maar nooit, op je arts kan je zeker niet rekenen. Telegraaf.nl
Toelichting: Toen ik dit artikel van de Telegraaf las schok ik wel een beetje. Het is namelijk ook mijn wens en als dat moment er is dan heb ik zo iets van, geen gezeik en maak er een einde aan. Maar zo gaat het in werkelijkheid niet en zo te lezen moet je ook nog eens communicatief goed aangelegd zijn, wat zou betekenen dat ik op een hele pijnlijke manier dood zou gaan.
Ik heb een paar jaar geleden, elke dag en twee weken lang palliatieve sedatie van heel dichtbij meegemaakt, wat heel anders is dan euthanasie en ik kan je verzekeren dat het geen pretjes is, alles behalve dan een menswaardig einde en zeker geen bewuste dood, maar het is wel een veel gebruikt middel in plaats van euthanasie.
En jaren geleden zat ik in de uitvaartzorg en daar heb ik euthanasie van dichtbij meegemaakt, al was het geen familie van mijn, maar kan rustig zeggen dat bewuste euthanasie voor de echte ellende begint, de meest serene manier is om dood te gaan en ook voor je familie en naasten en vooral als het thuis in je vertrouwde omgeving gebeurt.
Mijn ervaring daar mee was, dat eerst met de patiënt gingen overleggen wat haar wensen waren en ongeveer twee uur later konden wij de overledene ophalen. En in zulke momenten kan je de sfeer in huis en van de familie voelen en vergelijken met die gene die overleden zijn aan langdurige, pijnlijke ziekbed.
Ik persoonlijk kan niet anders concluderen dat als je alles goed met je familie en naasten open bespreekt, het een rust punt is en iedereen weet waar hij aan toe is. Ik vond het altijd bizar, maar kon zien dat daar het minsten uiterlijk verdriet was en door de jaren heen ben ik daar over gaan nadenken en besef dat mensen echt niet weten wat allemaal mogelijk is en de keuze die je daar in hebt.
Eigenlijk is het geen migraine, wat ik wel heb is episodische Clusterhoofdpijn om maar gelijk in huis te vallen. Dus als je mijn verhaal daar over niet interesseert sla het onderstaande AUB over. Het gaat over mijn beleving van die pijn.
Dat is mijn zwaard van Damocles. Al tien jaar geen last meer van gehad. Het begon vorige week met de voortekenen, een sluimerend gevoel wat al te bekend voor kwam en eigenlijk niet wou herinneren. Het bubbelt, het klikt, kraakt en steekt, maar pijn is het nog niet. Je word er heel alert op en je gaat daar opletten en volgen, net of het een spelletje met je speelt, net of iemand achter je staat te loeren en wacht net zo lang tot je het niet verwacht. Maar op dat moment kan je die pijn nog niet herinneren, dat weet je pas als het toeslaat. Al voor dat je het krijgt leef je al beetje in een halve schrijn wereld, het is net een verlangen en een boodschap dat inzich mee draagt, je word alert op alles wat je doet en om je heen. Maar hoe alert je ook bent, je word altijd er mee overvallen. Ineens is het daar en het is altijd aan mijn rechterkant van mijn gezicht, achter mijn oog en boven mijn boven kaak.
Afgelopen donderdag zat ik niets vermoedend achter de PC tot die clusterpijn in volle hevigheid toesloeg, een steek dat door merg en been schiet, je krijgt het koud, kippenvel, achter mijn oog word het warm, net of ze een kommetje warm bloed overheen gegoten word, het gaat pulseren, steken als naalden die in je achterkant van je oogbol worden gestoken en die pijn verschuif zich in je kaken en andere plekken in je hoofd, net of het met je speelt en denk: ”Welke plek zal ik nu weer pakken ?” Mijn oog word bloed doorlopen rood en gaat heftig tranen, gapen, je neus gaat lopen, de ademhaling word sneller en mijn oog kan ik bijna niet meer openhouden.
Het gezichtsvermogen word door een scheermes door midden gesneden, je ziet niet dubbel maar juist heel scherp door twee, je kan het beeld niet fixeren, af en toe een lichtflits of een zwart gat, net of je een andere werkelijkheid naar binnen gaat, een port gaat open van een wereld die je niet kan verdragen van de pijn, je weet niet welke kant je kop tegen de muur moet stoten. Die momenten van heftige pijn worden afgewisseld door op zijn zachts gezegd ultieme extase van even geen pijn, afgewisseld door bruisende tintelingen, net je of je een fles spa rood open doet in je hoofd, tot die pijn twee keer erger terug komt.
De balkon rand ziet er dan heel aanlokkelijk uit, maar een sprankje verstand is er nog wel. Je weet echt niet wat je moet doen, rennen opdrukken om die paar seconde verlichting teweeg te brengen, op bed help ook niet en word alleen maar erger, in het donker met je ogen dicht vormt die pijn ook een visueel spektakel waardoor je het heftiger voelt, het is net een voorportaal van een smerige hel, maar aan de andere kant heeft het ook inzichten tot die pijn voor je lichaam en geest ondragelijk word en je lichaam niets anders meer kan dan kotsen van de misselijkheid, ook al is er niets om naar buiten te gooien. Als een dweil lig je den daar op de grond, een minuut in niemandsland met steken die je lichaam doen schokken tot dat een mokerslag net zo vrolijk weer door gaat en over je heen walst. Die pijn kan niet gezond zijn, dat is een van de gedachten, het gevoel dat je oog uit elkaar spat of op zijn minst een hersenbloeding van kan krijgt.
Dus ik lopend of eerder zwalkend, met mijn ogen bijna dicht, als iemand die helemaal dronken is naar de EHBO en daar gelijk geholpen en de uitslag : Migraine. Wat anders, met het advies om de volgende dag naar de huisarts te gaan en voor het eerst in mijn leven medicatie daar voor te krijgen ( 100mg. Diclofenacnatrium zetpillen) Dus dat ding in mijn reet en al drie keer gebruikt. Na een kwartier voel ik mijn onderbuik warm worden en een tintelend gevoel naar boven komen, maar echt 100% wekt het niet ( als ik het op tijd neem), demp de pijn wel, maar echt over gaat het als ik daar achteraan 1000mg. paracetamol in neem om dan in een diepe slaap te komen en de volgende dag laat helemaal gesloopt wakker te worden.
Wat ik wel gemerkt heb bij mijn zelf is dat een donkere kamer averechts werkt. Ik ga juist de pijn tarten, ga naar buiten en ga rennen hoe veel pijn het ook doet, ik laat het bonken als bakstenen in je hoofd kapot geslagen worden, tot als het voelt dat er iets knakt, loskomt en naar beneden zakt om dan weer alles er uit te kotsen.
Als je het een lange tijd niet gehad hebt ga je er naar verlangen en niet dat ik een masochist ben, maar het zijn wel hoogtepunten, dan wel hele pijnlijke. Het gevoel dat je helemaal op je zelf terug geworpen ben, het besef van een pijnloos lichaam geeft je inzicht van het ik zijn en hoe het anders kan zijn, net of een port is geopend op een kans om een nieuwe weg in te slaan en die migraine net zo lang terug komt tot je die weg inslaat en die inzichten in praktijk brengt, zo een gevoel geeft mijn migraine.
Met vrees wacht je op de volgende aanval, maar als je een maal daar in zit, weet niet hoe snel je daar uit moet komen en maar hopen dat deze periode niet al te lang gaat duren.
