Er zijn vele dingen die ik mij in dit leven afvraag, maar een ding dat zeker en voor iedereen gelijk is dat hoe dan ook ons lichaam op een op andere moment zal ophouden te functioneren. En in de tussentijd is het afwachten, wachten op iets dat onze dood gaat aankondigen, een signaal van een ziekte of zo, je weet wel. Iets waar je op kan voorbereiden en tegenwoordig zelf mag kiezen hoe pijnlijk of gesedeerd je de dood in gaat, zelfs het moment van de dood kan bepalen door euthanasie. Of een ongeluk, pats boem weg! Dat je zelf niet eens weet dat je dood bent. Weg ben je dan.

Maar in tussen als er niets aan de hand is leef je leven zonder er te veel bij stil te staan. Je leeft het leven wat zich voorschotelt en je handelt er naar voor zo ver je denk dat jij handelt of gewoon word gehandeld door wat er komt, heel vaak heb je weinig keuze en de gedachte van een keuze is vaak achteraf. Had ik dat maar gedaan! De afgelopen 2 jaar heb ik een subtiele verandering in mijn leven toegepast en ben aan het kijken wat het oplevert of eerder wat de gevolgen zijn voor de lopende zaken van mijn bestaan. Simpel gezegd en na vele jaren van het tegendeel heb ik gekozen om de weg van de minste weerstand te nemen, niet tegenin gaan en vooral laten gaan. Je laten leven zonder daar een uitdrukkelijke mening over te hebben, mijn gedachtes niet op stuk laten gaan op andermans dingen. Jaren lang heb ik geprobeerd het leven naar mijn hand te zetten en te leven zo als de maatschappij normaal word aanvaard in te richten en gemerkt dat het mij heel veel energie kost om dat dan in stand te houden. Net of je een curve van stijgende welzijn naar boven echt werkelijk met je heel je zijn hoog moet houden voor anderen door je zelf op te offeren en de lading van het leven in het kwadraat zicht tegen je werken.

Het is gewoon een mind-set. Je doet niets anders dan wat er gedaan moet worden zonder daar te veel over na te denken, leuk of niet leuk, uitwegen zoeken kost meer energie en tijd dat het ding gewoon te doen. Doen moet je het toch wel.

Misschien klink het in je ogen wat passief, maar dat is het alles behalve. Terwijl de tijdlijn voortkabbelt ben ik creatief, met bloggen, muziek maken, klooien met geluiden en software, schilder af en toe een doek en ga vaak helemaal los in de keuken en op het internet. Ik sta op, ga naar mijn werk, terug naar huis, doe wat dingen, lekker bankhangen, het weekend komt er aan, mijn zoon ook en gaat weer weg en de werkweek begint weer. En in de tussentijd voelt het voor mijn als allemaal bezigheden die je doet om de tijd te doden terwijl je wacht dat de dood zich gaat aankondigen, als het niet pats boem weg! Is (waar mijn voorkeur naar uit gaat).

Deze gedachte kwam in me op toen ik aan het bankhangen was. Ik zit, of sta, loop en ren te wachten dat het licht bij me uit gaat, het beeld op zwart, ze zeggen dat je van: a naar b gaat, en nu sta ik precies ergens tussen a en b.

A is je overkomen, B is onvermijdelijk en de rest is een tussendoortje.  En zo ver onze ogen kunnen reiken is dat tussendoortje een evolutionaire rariteit die naar zijn eigen kijkt. Zijn wij die de instrumenten gebruiken of zijn wij het instrument van de evolutie? Enige wat we kunnen aanschouwen is de kortstondigheid tussen a en b van een eeuwige tijdlijn die er was voor wij er waren, wachtend tot de dood ons scheidt.