En dat op zo’n mooie schitterende dag waar de lente een poging doet om Nederland in te vallen. Het zijn altijd de zelfde mensen die je het vertrouwen schenden en elke keer slikt je het weg en probeer je het vol moed opnieuw en net doen of het nooit gebeurd is. Van vrouwen kan ik het makkelijk hebben en daar heb ik me al voor gewapend met een bijna ondoordringbare pantsers sta ik als een rots in de branding. Verwacht niets anders, maar van een man die het als een wijf alles doorroddelt wat onder mannen is verteld zak mijn broek letterlijk er van af. En het voelt als landverraad! Dan ben je voor mij een man zonder ruggengraat, gewoon een man die niet is te vertrouwen en na verschillende jaren van conflicten, verzoeningen en gedogen heb ik het vertrouwen in bepaalde mensen definitief opgezegd. Tot hier en niet verder! Het is jammer en het vreet energie dat het noodzakelijk is om een geestelijk cordon sanitaire voor je zelf in te richten om je af te schermen voor kwaadaardige individuen die net doen of het beste voor je hebben, alleen maar in het eigenbelang. Ik word zo moe van dat soort mensen die het noodzakelijk maken dat je in hun aanwezigheid niet je zelf kan zijn omdat ze vroeg of laat echt alles tegen je zullen gebruiken en dan met een stalengezicht kijken of ze er van geen kwaad bewust zijn, IKKE!? Dat had in de tweede wereld oorlog hier in Nederland nog zo’n benaming voor dat soort zo niet geliefde mensen. Wat was die ook alweer?

 Het verderfelijke misselijkmakende addergebroed die het zonnetje in huis probeet te zijn, kennen jullie dat!? Ben ze al verschillende keren in mijn leven tegen gekomen en ondervonden. Ondanks dat eerlijkheid niet op prijs word gesteld is het noodzakelijk om die façade te doorbreken en die smerige wormen dood te trappen en uit te smeren aan het groene vochtige frisse groene gras als voer voor kakkerlakken en andere ongedierte, of verder als kunstmest door het leven te gaan. Wie zaait zal het meervoudige ook oogsten. ASTOEBLAFF!!!