Ik had het kunnen weten. Gruwelijk mutilaties en als je er al een van deze vijf hebt gezien hoef je deze echt niet te gaan kijken, of je moet echt een fan van dit genre zijn en laat staan dat ik niet eens popcorn bij me had. Het verhaal verloopt precies zo als bij die andere vier, het enige is de manier hoe een mens op gruwelijke wijze aan zijn einde kan komen, maar echt creatief was het ook niet meer.
En alweer de vraag waarom deze film in 3D was. De enige wat 3D was het laatste shot, en dat was het, de rest was om je een paar euro extra uit je zak te kloppen. Nee dit soort films zijn mijn ding niet, plus dat de special effect soms best goedkoop en nep overkwamen, het was net niet. Sp!ts.nl om meer letters over deze film en van mij krijg het een ster *
Eindelijk! Kirsten Dunst gaat letterlijk en figuurlijk bloot. Bij de eerste minuten dacht ik: ”als het maar niet zo’n kut film als: The Tree of Live is” gelukkig niet. Wat betreft ben ik allergisch op films waar niets gebeurd en hele slideshows aan natuur beelden en foto’s de revue passeren met knip en plak foto’s van de Hubble telescoop, al was het hier meer van toepassing en functioneel geweest dan bij The Tree of Live.
Maar desondanks moet je sterk zitvlees hebben om van deze film te genieten. Het is gewoon een bizarre langzame film waar je halverwege achterkomt dat het een: ”einde van de wereld” film is, zo iets als Armageddon, maar dan arty-farty. Maar voor je zo ver bent krijg je een nog bizarre bruiloft voor je kiezen met de vraag waar het allemaal naar toe gaat, van een prachtige Kirsten Dunst die heel goed acteert, zie je haar langsaam verloederen en diep in een depressie inzinken (de wereld is kwaadaardig en buiten onze wereld is niets, we zijn alleen), al is zij uiteindelijk de nuchterste en verstandigste van allemaal. Het is in ieder geval een alles behalve vrolijke film. melancholiathemovie.com en op de Volkskrant.nl kan je een echte recensie lezen.
”Het eerste mooie iets”, of ”wat voor het eerst mooi is”. Dat is althans de vertaling van de titel van de film, die gelijk slaat op de slot scene. Ik denk dat deze film niet echt geschikt is voor het grote publiek, of je moet echt een italo lover zijn, maar voor de rest is het niet echt een hoogvlieger en best deprimerend, in het opzicht dat het echt real-life is en hoe ouders het leven van kinderen vergallen.
Maar voor mijn persoonlijk was het een best aangrijpende film, omdat het zo veel herkenning in het personage had en locatie en tijd. Het speelt zich precies in mijn kindertijd af en het squalore van dat tijdsbeeld is heel goed weergegeven. Alleen jammer dat de geluidskwaliteit minder was, al zou het kunnen dat het expres is gedaan om het verleden wat afstandelijker te laten lijken. Op de Telegraaf.nl kan je lezen waar deze film echt over ging.