”Het eerste mooie iets”, of ”wat voor het eerst mooi is”. Dat is althans de vertaling van de titel van de film, die gelijk slaat op de slot scene. Ik denk dat deze film niet echt geschikt is voor het grote publiek, of je moet echt een italo lover zijn, maar voor de rest is het niet echt een hoogvlieger en best deprimerend, in het opzicht dat het echt real-life is en hoe ouders het leven van kinderen vergallen.
Maar voor mijn persoonlijk was het een best aangrijpende film, omdat het zo veel herkenning in het personage had en locatie en tijd. Het speelt zich precies in mijn kindertijd af en het squalore van dat tijdsbeeld is heel goed weergegeven. Alleen jammer dat de geluidskwaliteit minder was, al zou het kunnen dat het expres is gedaan om het verleden wat afstandelijker te laten lijken. Op de Telegraaf.nl kan je lezen waar deze film echt over ging.
Weer zo’n gevalletjes van dienders en ordehandhaver die de regeltjes niet kennen en laat staan de wet. Gewoon machtsmisbruik door onmacht.
”Plots staan er twee agenten achter me. “Wat ben je aan het doen?†laten ze mij schrikken. “Uhh, aan het werk, fotograferen.†“Dat zien we,†antwoord een van de twee. “Waarom?†Wat ik moet zeggen. Moet ik uberhaupt iets zeggen, schiet er door me hoofd. Dan antwoord ik: Volgens mij hoef ik de politie geen verantwoording af te leggen voor wat ik aan het doen ben.†Ach! Lees zelf maar op elgersma.info naar het verhaal van deze jonge fotograferende journalist die het nieuwe Nederlands peil anno 2011 tegen komt. Via Geenstijl.nl
Kijk maar deze fragment van de film uit 1968 nog wel! ”Samsung haalt de sf-film 2001: A Space Odyssey aan als bewijs van prior art voor de iPad van Apple. De twee bedrijven zijn verwikkeld in een felle patentenstrijd” webwereld.nl