Het ”Monster van Laakkwartier” is niet meer! Ton Hoogduin alias het monster van Laakkwartier is overleden aan een tot nog toe onbekende oorzaak. Rust in vrede… Ruwe bolster, blanke pit met een heel klein hartje: condoleancesonline.nl
Update: Monster van Laakkwartier dinsdag herdacht: westonline.nl
Ook deze keer zijn de beelden indrukwekkend en de moeite waard om even te gaan kijken. Had al de ”Giant Man” van Yue Minjun in aanbouw gezien en dat beloofde al veel. De rest mag er ook wezen, al vraag ik mijn bij deze of het wel kunst is, of het restafval van waar die beelden in verpakt waren, maar ben echt bang dat dit echte kunst is. Als het grofvuil dit maar niet weghaalt!
Oh ja! En toevallig kwam Maxima even naar buiten toen ik precies weer terug aan het lopen was. Heb me even samen geperst tussen de andere echte fotograven om toch maar een kiekje op te vangen met mijn mobieltje. Alleen jammer dat het bewolkt en grijs was, waardoor het licht niet best was om foto’s te nemen.
Wat een ka u thee film was dat!!! Of je moet een liefhebber van vaag beeldend en poëtisch aan mekaar gelaste film zijn, die ook nog eens langzaam is. De film hakt er direct met zijn vaagheid de ellende in. KNIP! Na 20 minuten bekroop mijn het gevoel in de verkeerde film te zitten. Of meer dat ze een serie van Discovery channel er achteraan hadden geplakt. De beste foto’s van de Hubble telscoop schoten voorbij, met lyrische muziek. Tot verbazing ook lachwekkende dino’s kwamen het toneel voorbij. Was bijna in staat om op te staan en weg te gaan.
Nee! Dit is geen film voor mij en kon ook niet echt de diepe boodschap er uit distilleren. Wat ik zag was een vader die zijn kinderen psychologisch mishandelde terwijl het leven goed was en achteraf zo mooi had kunnen zijn. Vooral die Beeldenstorm die zo van National Geografic geplukt hadden kunnen zijn vond ik heel irritant. Snap dan ook niet waarom deze film zulke goeie recensie heeft gehad en volgens mij Brad Pitt, Sean Penn en Jessica Chastain meer gecast zijn om publiek te lokken. Toen de film afgelopen was kon je duidelijk aan het publiek horen dat ze blij waren dat het afgelopen was, met een zucht van: wat moet je hier mee?”