Elke ochtend stap ik op de fiets en bekruipt me het gevoel dat ik elke weg, bankje en gedachte al heb gehad. Vanuit mijn huis zij er geen nieuwe wegen die mij kunnen afleiden, inspireren en hoop geven, alle wegen zijn in mijn hoofd al gebaand en elke plek leidt terug naar pijn, pijn in mijn ziel.
Wat ik ook doe zal het nu altijd pijn blijven doen, ook al zou ik al mijn bekende paden schoon blijven vegen, vermoed ik nog meer onopgeloste zinloze stille pijn uit ondankbaarheid voor wat ik ben en de kracht niet meer om te blijven strijden. Ik geef mijn gewonnen.
Nieuwe wegen zullen nog pijnlijker zijn waar tijd de wonden zal verzachten en de haat verdoven. Nieuwe wegen, nieuw horizon, vooruitzichten en helaas vervlogen hoop, maar alles beter dan deze kwelling.
In de serie vervlogen gedachtes in een harde werkelijkheid waar ik geen deel meer van wil uitmaken. Ik ben uitgespeeld.
