Dat heb ik heel vroeger nog gedaan. In verschillende bandjes, mijn eerste bandje was op mijn 15e, met wat boerjongens in de straat (Jan v/d Heijdenstraat in Den Haag, dat huis is inmiddels onbewoonbaar), eerst gewoon in huis, maar toen het echt te hard werd, moesten we in een oefenruimte, toen speelde wij nog gewone Hard Rock. Maar de gaafste band waar ik in heb mogen zitten is echt de ”Skrambled”, mijn wilde jaren, toen was ik 18, in Bologna, Dark Punk Rock. En daarmee ook een paar echte optredens in jongerencentrums gesubsidieerd door de gemeente. En dat gevoel van samenzijn op een podium, en samen een bak herrie produceren heb ik na de Skrambled helaas nooit meer kunnen ervaren, het is z’n machtig gaaf gevoel. En laat staan in de jaren 90 toen ik me meer op elektronische muziek ging richten, en kopen wat ik kon betalen.

Ik vind het nog steeds ongelooflijk! Op het moment kan ik in principe alles maken wat ik wil, en ook laten klinken hoe ik het wil. Ik heb alle instrumenten die op de wereld bestaan tot mijn beschikking, zelfs hele orkesten, opera’s, zangers en zangeressen. Fantasie is je enige beperking, hoewel het wel handig is als je wat natuurkundig basale principes kent die met geluid te maken hebben, en weet hoe geluid beweegt in de ruimte. Aangezien of je muziek maakt met een computer, of met een echte band in de studio, uiteindelijk zit je altijd gevangen in dezelfde natuurwetten die je speaker moeten laten trillen. Dus niet alleen fantasie zou een beperking zijn, maar ook wat technische en computer vaardigheden. Maar in principe kan je in een dag leren hoe je muziek moet maken. Alleen je zal nooit het gevoel kunnen ervaren hoe het voelt om live met een band te spelen, dan krijgt muziek een totale andere dimensie erbij, die wat tribaal weg heeft.