Letter voor letter, woord voor woord. Grammaticaal een ramp en voor taalpuristen een gruwel. Dat was lang geleden dat ik zo maar iets schreef zonder aanleiding, zonder onderwerp en zonder enige inspiratie, gewoon wat er op dit moment mij te binnenschiet. Op een of andere manier heb ik het voor mijn zelf nooit zwaar aan getild dat ik een grammaticale analfabeet ben, ondanks dat vooral in het begin van mijn internet publicaties behoorlijk de wind van voren heb gehad en toch altijd openstond voor positieve suggesties en zo gaandeweg in de afgelopen 10 jaar iets beter schrijf dan vroeger.

Mijn Nederlandse taal is puur gevoelsmatig zonder enige kennis van regels hoe het wel hoort. Was 14 jaar toen naar Nederland kwam zonder dat ik het kon verstaan en laat staan lezen. Werd gelijk zonder enige test in de tweede klas MAVO gedaan en in plaats van gym, tekenen en muziekles, werd ik overgeplaatst in een andere klas waar Nederlands werd gegeven en plus een paar uur per week privéles. Na 3 jaar had ik mijn MAVO diploma om vervolgens weer voor 3 jaar terug naar Italië te gaan, dus mijn basis is flinterdun.

Langleven de spellingcontrole. In het begin dacht dat ik daarmee foutloos zou kunnen schrijven, maar helaas. De eerste reacties waren dat ik wel leuk kon schrijven en voor de rest kon het me niet echt bommen met de gedachte ”wie lees nou mijn blogje nou!?” Tot in 2005 op mijn eerste domein ging bloggen (madbello.com) en tot mijn schik op een bepaald moment meer dagelijkse bezoekers had dan ik tegenwoordig hier op madbello.nl heb. Toen waren re reacties niet mals. Ik mijn stukken herlezen, maar voor mijn zelf kon ik er echt geen fouten in vinden. En zelfs werden bepaalde stukken geredigeerd door iemand die wel zijn taal verstond, dan zag ik nog geen verschil, plus dat ik mijn eigen zinsopbouw veel sympathieker vond al klopte zelfs bepaalde woorden niet omdat ik ze gewoon verzonnen had vanuit het Italiaans met de gedachte dat het ook wel in Nederlands zou zijn, behalve als ik dat alinea voor alinea ging vergelijken.

WTF! Wat een gezeik dacht ik. Als je het kan lezen toch!? Oké! Voor een anders zou het inderdaad misschien minder vloeiend kunnen lezen, maar dit is zo als ik praat, net zo onsamenhangend en als ik het zelf terug lees, dan ik het voor mijn wel super vloeiend vanuit mijn gedachtewereld. Al moet ik zeggen, dat als ik sommige stukken terug lees, elke keer weer veranderingen aan breng in de zinsopbouw. Vooral als ik een tekst even laat rusten en daar weer bekijk, hoe vaker je iets leest hoe meer je er iets aan veranderd en eigenlijk kon er nooit een einde aan verbeteringen hoe je een stuk op zou kunnen bouwen. Maar in de regel het meeste wat ik schrijf lees ik eigenlijk nooit terug, behalve als ik denk dat het een relevant stuk zou kunnen zijn, maar dan vraag ik of mijn liefje het even wil lezen en gelijk verbeteringen aan brengt.

En dat was even een kort verhaaltje over mijn taalkundige perikelen in Nederland.