Decorum, met dat woord ben ik vanochtend opgestaan. Niet zo zeer met een verhaal maar een beeld bij dat woord, het beeld van mensen die willens en weten een decorum in stand willen houden, zelfs als er niemand bij is. Zelfs als er niemand bij is worden normen en waarden in stand gehouden omwille de eigen waardigheid tegenover jezelf. Mensen houden een decorum op voor andere mensen en hoe het maatschappelijk is opgetuigd zo als mensen denken dat het moet zijn en cultureel bepaald. Vooral als mensen ziek worden, ernstig ziek zie je hoe ze vechten om de menselijke waardigheid hoog te houden en heel veel kracht en energie verloren gaat aan de verkeerde doelstelling, een eigen gemaakte gevangenis van doen en laten. Vaak denk ik: ‘’laat gaan en steek je energie wat rest in het vergemakkelijken van je eigen situatie in plaats dan voor anderen aan beeldvorming te doen’’. We zijn zo op uiterlijk gericht, het uiterlijk van situaties en omstandigheden en als die goed zijn zou je aannemen dat het dan ook goed is! Maar wat we doen is alleen een beeld hoog houden voor andere en de illusie van je zelf als een ander, omdat de ander in je zelf moet je voor je zelf ook hoog houden voor je zelf. Net of je in een spiegelkamer van de geest bent, ik, mij zelf en vele anderen zo als ik.