Ken je dat? Dat je jezelf betrapt “onzin te denken“. Zo als jullie weten ben ik het afgelopen jaar bijna uitsluitend bezig met het maken van muziek. Als je muziek maakt laat je in principe elke maatschappelijke rol los. Voor ik aan een track begin heb ik meestal wel een concreet idee, zo als iets met de bassen of drums doen, en die verwerken in een bepaald stereobeeld die misschien vervreemdend zou kunnen overkomen wat ruimtelijke beleving betreft, waar die track zich zou kunnen afspelen. En dan begin ik de setup of template voor die track alvast in te richten, en in deze fase lost elke gedachte waar normaal je hersenen aan denken op in het niets. Zo als jullie ook weten ben ik lichtelijk dyslectisch en heb het niet zo met letters en cijfers, terwijl als je met EDM (electronic dance music) met een DAW (digital audio workstation) maakt heb je eigenlijk constant te maken met getallen en andere vrij exacte technische factoren, maar gelukkig is het tegenwoordig ook vrij visueel kleurig in te richten, en technisch doet het meestal allemaal automatisch. Visueel ziet er zo’n beetje uit of je met Lego aan het spelen bent, elke Lego blokje heeft een eigen kleur, lengte, en inhoud die zeer variabel en manipuleerbaar is. En tijdens het spelen met deze legoblokjes treden er abstracte vormen en emoties op waar geen letters en nummers in voorkomen, met geen letter te beschrijven, het zijn 3D doorzichtige architectonische constructies die gaandeweg van vorm veranderen, zo iets als een abstracte meccano constructie. Het ontstaat vanzelf zonder erbij na te denken.

DAW = EDM

Vaak komt het voor dat ik 3 a 4 uur achtereen met die legoblokjes aan het spelen ben. Als ik geluk heb word ik in al die tijd niet gestoord, van die momenten dat je even op de klok kijkt en denk ”HE!!!” WTF, IS HET AL ZO LAAT!? Al die tijd zonder enige concrete gedachte, een plek waar geen tijd is, of eerder een plek waar je al je tijd uit het oog verliest aangezien de tijd in gedachte sneller verloopt. Als iemand mij in die toestand onderbreekt heb ik zeker (in mijn beleving) een paar minuten nodig voor ik weer op aarde land, en ik echt kan volgen wat diegene zegt.
Tegenwoordig betrap ik mij zelf dat als ik ook niet aan het muziek maken ben, maar aan bepaalde dingen die ik nog moet veranderen aan muziek denk, dat ik half om half in dat niemandsland beland waardoor een deel van mijn hersenen kan zien wat mijn dagelijkse gedachten denken en daarin sturing geven, vooral als die gedachtes mij niet bevallen, of nergens op slaan omdat ze alleen maar ingaan op negatieve aannames in de toekomst gesitueerd. Als ik daar tot besef kom stop ik met die gedachte, en probeer gelijk aan iets constructief te denken waar ik wel blij van word. Niet dat het altijd helpt, omdat gedachtes hebben sterke elastieken die om een spiraal draaien.

Op die momenten van transitie merk je pas hoeveel onzin onze hersenen uitkramen. Allemaal gedachtes die uiteindelijk niets toedoen, ruis en echo’s van de hersenen die komen en gaan. Op een of andere manier is muziek maken onbewust zeer meditatief, en vooral als je het heel intensief beoefend.