Ja, wat dan!? Zie om me heen zat mensen die het leven echt leuk vinden en ook zat die doen net of het zo leuk is, ook knap hoor! Maar nee, het gaat echt over mijn zelf en van kleins af aan verwonderd over het leven zo als wij die leven. Ik weet niet wat jij er van vind, maar ik vind er geen bal aan. Soms en af en toe is het wel leuk en soms met wat hulpmiddelen is het leven aardig te behappen, maar meer ook niet. Ik heb in ieder geval besloten om niet meer net doen of het zo leuk is, en met mij zijn er velen die het niet leuk vinden en leven maar door laten kabbelen tot het einde in zicht is.

Is het zo een taboe om te zeggen dat het leven geen kloten aan is!? Het lijkt van wel, als je zegt dat het goed gaat is niemand die vraagt wat er zo goed gaat, maar als je zegt dat het niet goed gaat kijk bijna iedereen bijna gepijnigd van:  “oh shit! Heb ik dat weer” terwijl er voor de rest niets is wat eigenlijk en relatief gezien niet goed gaat. Het is gewoon het gevoel dat het leven in zijn totaliteit niet leuk is, je doet allemaal dingen die je eigenlijk diep van binnen niet zou doen en alleen maar omdat je de behoeftes en de angsten van dit lichaam en andere op zijn wenken bedient. Mijn geest ziet het nut er niet van in om deze materiele evolutie te dienen, het is allemaal zo tijdelijk en alles wat je maar ook maakt of doet zal eens en voor altijd tot stof vergaan. De zinloosheid van het bestaan en de maatschappelijke dwaling van de mensheid is zijn geheel verloren en heeft geen zicht meer wat goed is voor de mens en wat maatschappelijk wenselijk is en is het totale overzicht kwijt van wat voor de aarde, onze moeder goed is.

Begrijp me niet verkeerd! Ik heb alles wat mijn hartje begeert en zelfs meer dan dat, ben gezond en ga steeds meer gezond doen, woon in het mooiste dorp van de wereld en dito huis, een top baan, heb een prachtige zoon en ”van vrouwen ben ik genezen” (niet dus!). En toch is het leven een kwelling terwijl ik niet kan uitleggen waardoor het me zo kwelt, omdat ik het voor de rest het wel best naar mijn zin heb en geen pijn heb, dus waar praten we over zou je zeggen! Het is gewoon kut met peren zo als met vele anderen die het nog slechter hebben dan ik en knap dat ze zo hun best doen om net te doen of ze het naar hun zin hebben. Ja toch!

Ik voel de af gescheidenheid van mijn wezen met de rest, een vacuüm in mijn ziel als een blok aan je been. Eenzaam maar niet alleen, terwijl ik het heerlijk vind om alleen te zijn en verveel me nooit. Eigenlijk heb ik te veel vrienden, woon in de binnenstad en heb geweldige buren, dus aan mensen om me heen heb ik geen klagen en toch voel ik me als een vreemde eend in de bijt, net of mijn darmen zich omkeren en naar mijn keel grijpen. Ik wil niet, ik wil niet! Gewoon niet willen zonder rede, niet willen omdat er iets voorgeprogrammeerd is zonder dat ik weet wat. Vrije wil aan mijn reet! Je doet gewoon wat de maatschappij van je verlangt en dat zonder morren en het liefst met een big smile. Dat eeuwige gezever van mensen om de werkelijke bochten van het leven heen, word zo moe. Waarom niet to the point in plaats van misleidende gesprekken gedreven door nietszeggendheid, niets meer of minder dan trilling in de lucht met een vies luchtje. Een glimlach als compassie, dat dan weer wel!

De film die op mijn scherm bevalt me niet en toch zal ik niet zo snel de bioscoop uitlopen. Geluk is leuk maar zo als alles ook zo tijdelijk als maar kan, dus dat is ook geen streven en na het prikken van vele luchtballonen blijft er niet veel meer over behalve je leven leven zo als het zich aandient en dat zonder masker.