Dit is de eerste keer dat ik daar echt last van heb. Pffff! Gisteren overvallen door een lawine van lamlendigheid, totale futloosheid gepaard gaande met totale zinloosheid van het bestaan. Net of er een energielek is die wegstroomt, zo’n beetje het Fukushima syndroom waar je niets tegen kan doen, je moet het weg laten stromen.
Je zit op je werk en je moet allemaal dingen doen die ineens tegen je gaan werken en waar je dan ook totaal geen zin meer in hebt. Alles maar ook alles zit tegen, je zelf en de omgeving. Maar het ergste is dat je oogleden werkelijk vanzelf dichtvallen en moeite moet doen om ze open te houden, met beloning van een branderig gevoel aan mijn ogen. Nee! Dit jaar hakt er echt in, als een mokerslag, of eerder het gevoel dat ik de man met de hamer ben tegengekomen. Of zal het komen door een weekend waar in ik alles gedaan heb wat God expliciet had verboden.
Hoe dan ook, zo te zien ben ik niet de enige en het lijkt of mijn omgeving met een hele golf van voorjaarvermoeiden is bezaaid, een tsunami van alles vernietigende lustenloosheid waar zelfs sloten Hollandse surrogaat koffie niet tegen zijn opgewassen.
Het enige wat ik tegen voorjaarmoeheid kan verzinnen is een koude douche nemen en een flink stuk gaan joggen, maar zelf daar heb ik geen zin in. Iemand tips?
Dat woord alleen al, banaliteit. Moet gelijk aan een banaan denken, hap slik weg! Dat heb ik soms. Dan word ik overmand en doordrongen door een besef van de totale banaliteit van onze bezigheden, het wier waar van bewegingen om iets tot stand te brengen dat misschien helemaal niets toe zal doen en meer gedaan word uit automatisme voor de dingen die we onbesproken met elkaar hebben afgesproken en doen zonder verder na te denken. Een banaliteit grenzend aan zinloosheid die diep in je schoenen zakt en met natte sokken en koude voeten achterlaat.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.