Eenzaam maar niet alleen

Het leven is niet leuk en eigenlijk ook nooit gevonden. Er waren momenten waar ik dat goed kon onderdrukken, afleidingen van materiële aard en mensen die mijn konden opslokken en mijn zelf doen vergeten. Maar helaas komt mijn ware zelf en aard elke keer sterker en daadkrachtiger terug, een realiteit dat ik zelf door ondoordachtheid en zelfverloochening heb gecreëerd, een draaikolk van gedachtes die mij elke keer gevangen nemen en geen uitweg meer bieden, waar ik weer met mijn zelf word geconfronteerd als in een spiegel de waarheid steeds duidelijker en harder zichtbaar word. Het is kiezen waar niet meer gedeeld kan worden, in een leven waar het woord delen niet niet meer in mijn vocubalair voorkomt, dus kiezen de enige optie is om geen slaaf van anderen en je gevoel te worden.

Mijn fiets met bagage drager, tassen en andere accessoires zijn stuk. Het rest mijn niets anders op dan alleen verder wandelen met de dingen die ik zelf kan dragen. Eenzaam maar niet alleen op een weg zonder einde.

Elke ochtend stap ik op de fiets en bekruipt me het gevoel dat ik elke weg, bankje en gedachte al heb gehad. Vanuit mijn huis zij er geen nieuwe wegen die mij kunnen afleiden, inspireren en hoop geven, alle wegen zijn in mijn hoofd al gebaand en elke plek leidt terug naar pijn, pijn in mijn ziel.
Wat ik ook doe zal het nu altijd pijn blijven doen, ook al zou ik al mijn bekende paden schoon blijven vegen, vermoed ik nog meer onopgeloste zinloze stille pijn uit ondankbaarheid voor wat ik ben en de kracht niet meer om te blijven strijden. Ik geef mijn gewonnen.

Nieuwe wegen zullen nog pijnlijker zijn waar tijd de wonden zal verzachten en de haat verdoven. Nieuwe wegen, nieuw horizon, vooruitzichten en helaas vervlogen hoop, maar alles beter dan deze kwelling.

In de serie vervlogen gedachtes in een harde werkelijkheid waar ik geen deel meer van wil uitmaken. Ik ben uitgespeeld.