Na mijn verloren Limburgse liefde en de steeds denderende trein naar het onbekende in een traject waar liefde pijn gaat doen, was ik een beetje huiverig om deze film te zien en of ik er nog te gevoelig voor zou zijn. Maar helaas hoefde ik bij deze film mijn tranen niet eens in te houden en zo te horen aan een zaal vol giechelende tieners ook niet. Het was echt meer een film voor grote tieners en mij kon het niet echt boeien en tegen het einde moest ik vechten om mijn ogen open te houden. Voor de rest was het niet echt slecht, maar niet echt vernieuwend of bijzonder, de dramatiek van de situatie kwam niet echt over: ”Hazel en Gus zijn twee heel bijzondere tieners. Ze beschikken allebei over een cynisch gevoel voor humor, hebben een hekel aan alles wat gewoon is en zijn stapelgek op elkaar. Hun relatie is op zich al een wonder, omdat ze elkaar hebben ontmoet bij een praatgroep voor kankerpatiënten.”
**********