Soms wordt ik zo moet van mijn zelf dat ik echt naar buiten moet. Contempleren en de wereld achter mijn laten om die zelfde wereld met mijn camera vast te leggen en ondanks dat ik de schoonheid probeer vast te leggen denk ik ”mooie foto voor mijn blog”. Het schiet niet op en zo kom ik nergens. Wat voor zin heef het om het glazen huis af te zeiken ? Is nou werkelijk niet meer goed aan deze wereld ? Zo als Belinda het zo mooi zei : ”Mensen geven met een warm hart” en de politieke achterkamer laat dat ongemerkt leegbloeden. Voor mijn is dat warm hart van naïviteit de hoop voor de mensheid. Geluk is voor de domen of de kracht van onwetendheid in een breekbare glazen luchtkasteel van overtuigingen. Ik ben gek op het spel van licht en schaduw en mijn wel gemeende excuses voor het slap geouwehoer. Hier onder een selectie van de 100 foto’s die ik vandaag genomen heb en helaas moest ik het allemaal verkleinen om het hier passend te maken, altijd het dilemma van compressie of ”lucht”kwaliteit.

Lees verder Winterse taferelen →