**********Toen ik uit de bioscoop wist even niet wat ik er van moest vinden. Een weirde bizarre film over een “zieke” maar zeer succesvolle plastische chirurg (Antonio Banderas) die zijn kunsten aanwent om wraak te nemen op de aanrander van zijn getraumatiseerde dochter. De film speel zich af in een Spaanstalig land en is voor de rest best spanningloos en pas na de helft van de film beginnen de draadjes bij mekaar te komen en de spaarzame spanning op te bouwen. Het einde en de clou van de film maakt het geheel enigszins goed en pas op de eind scene komt de spanning en emotie in zijn redeloze en verloren ambiance tot uiting. Het is echt een film waar je pas ga nadenken als je uit de bios bent en beseft wat voor weird verhaal het is, niets lijkt wat het is. In de Volkskrant kan je een echte recensie lezen: Recensie La Piel que habito: Banderas bij Almodóvar op zijn best

********** Een film geproduceerd door Steven Spielberg, dus slecht kan het bijna niet zijn maar zeker niet een van zijn aller beste. Al met als is het het een onderhoudende film met hier en daar wat slappe paternalistische momentjes die dan weer ruimschoots worden goed gemaakt door de alles vernietigende geweld en geluid van vechtende robots die mekaar kapot maken. In eerste instantie had ik zo iets van: ”waar hebben het over”, maar moest bekennen dat die gevechten best meeslepend waren, maar voor de rest is deze film een aaneenschakeling van clichés, wat niet wil zeggen dat het dan slecht is. Het is duidelijk een product van vakmanschat die put uit een oud kookboek. Niet meer en minder dan een popcorn knaller en de kids vonden het geweldig, alleen jammer dat de filmkeuring is vanaf 12 jaar, terwijl 10 had makkelijk gekunt. Op de Sp!ts kan je de echte recensie lezen.