Kan niet ontkennen dat het roerige tijden zijn geweest en nog zijn. Niet alleen in de wereldpolitiek , maar ook in mijn kleine innerlijke wereld en mijn centrum van het universum is er in korte tijd zo veel gebeurd. Misschien aan de buitenkant niet te zien, het leven loopt materieel gezien net zo stabiel als voorheen, maar van binnen is er letterlijke een ravage aangericht, een cultuurschok, een andere wereld is er bij me binnengedrongen en heeft al mijn verdediging muren die ik in jaren had opgebouwd met een bulldozer platgewalst en mij uiteindelijk alleen achtergelaten met een beschadigd innerlijkkind die ik anders nooit meer had teruggevonden. Geen kwaad woord over die persoon, ik had mijn verliefdheid niet zo uitbundig laten tonen, iedereen heeft zijn eigen demonen waar die tegen moet vechten en als ik dit verdient heb, dan zij het zo.

Maar deze diepe en trieste eenzaamheid heb ik nog nooit in mijn leven gevoeld. Het gaat door merg en been en moet echt vechten om het leven aan de buitenkant door te laten gaan zo als het daarvoor ging om al mijn verplichtingen tegemoet te komen jegens anderen. Het gevoel is totaal irrationeel omdat ik weet dat het beste zo als he nu is, blij moet zijn met wat er allemaal is gebeurd, achter de rug is en ondanks dat is er een andere wereld in mij gekropen en iets uit mij gerukt, waardoor ik van binnen in mijn borst een sluimerende gedachtes voelen als een woeste leegheid van totale zinloosheid in alles wat je doet. En aan de andere kant is het goed voor je zelfkennis en onderzoek, kennis is macht maar het geluk is van de dommen.

Het verdriet van andere word versterkt en de blijheid van anderen doet pijn. Je kijk om je heen, wat we allemaal doen en waarvoor, hoe de maatschappij is ingericht en hoe we samen leven, hoe verschillend mensen zijn en hoe we totaal verschillende belangen we allemaal najagen. En eens zal het allemaal toch weg en vergeten zijn, met de vraag: waarvoor hebben we het allemaal gedaan? Denk niet dat we een keuze hebben, het leven moet gewoon geleefd worden en wat er tussenin gebeurd kan je misschien een beetje sturen, maar het eindresultaat is altijd hetzelfde: de dood! Een grote meteoriet of andere rampspoed en de wereld is ook van het universum weggevaagd zonder dat iets aan ons zal herinneren. Een mens is al klein op deze wereld, laat staan dat kleine blauwe tere bolletje die aarde heet in het onze al zo moeilijk voor te stellen lege onmetelijkheid van het universum.

Alwetend dat hoe dieper het dal waar ik mij in bevind, hoe hoger de piek zal zijn! Het is gewoon een kwestie van tijd en geduld en ze zeggen niet voor niets dat tijd de beste medicijn is. Dus na leegde zal ooit weer volheid zijn.

Michael Foley: The Age of Absurdity: pleidooi voor een zinloos leven