Aside

Geluidsopnamen telefonisch gesprek Telegraaf met Ruben van Assouw

3 reacties

Geluidsopnamen van het telefonisch gesprek van De Telegraaf met Ruben van Assouw . Luister op BNR-radio
En De Telegraaf probeert Twitteraars het zwijgen op te leggen: AD.nl of anders volg rubenvanassouw.nl op zijn eigen site.

Update: Telegraaf journalisten Sjuul Paradijs en Jolanda van der Graaf met dood bedreigd! fleischbaum

3 gedachten over “Geluidsopnamen telefonisch gesprek Telegraaf met Ruben van Assouw”

  1. Dit is te erg voor woorden, en dat noemen ze een ziekenhuis dan???

  2. Beste Lezer,

    Als u zich nu echt ergens druk over wilt maken lees dan het artikel van een echte top JOURNALISTE!

    Want ik kan niet anders zeggen dat JOLANDE VAN DE GRAAF een top journaliste is, met het hart op de juiste plaats!

    mensen laat u horen doe wat tegen deze misstanden in de zorg!!

    Onze ouderen hebben recht op een goed leven.

    En niet dat als er een oude dame verkracht is door de broeder van het verpleeghuis de familie een vakantie reisje aangeboden krijgt als ze de aanklacht intrekt, kunnen ze de "vervelende "ervaring van moeder vergeten!

    Verder wens ik Ruben , en alle families die een dierbare hebben verloren veel kracht toe!

    P.S. en wat hier onder staat is de WAARHEID EN NIETS DAN DE WAARHEID.

    Ik roep een ieder op om zich hier druk over te maken, want:samen staan we sterk.

    ma 11 sep 2006, 12:16

    ENKELTJE HEL

    Jolande van der Graaf

    ZOETERMEER – Over het plaatselijke verpleeghuis REC doet in Zoetermeer al jaren een morbide grap de ronde: "Je bent er zó weer uit, maar dan wel tussen zes planken." Dat grapje krijgt echter een bloedstollende ondertoon nu politie en justitie zeker vier verdachte sterfgevallen in het verpleeghuis in onderzoek blijken te hebben. De schokkende verklaringen gaan veel verder dan slechte zorg door bezuinigingen of personeelstekorten en doen regelrechte horror vermoeden. Een getuige: "Ik heb aan de dood van een weerloze patiënt mee moeten werken en kan dat niet langer stilhouden."

    "Het gebeurde tijdens mijn eerste nachtdienst en heeft me nooit meer losgelaten. Een verpleegkundige nam me mee op haar ronde en maakte een injectie klaar. Ik diende een slapende patiënt wakker te maken en hem rechtop in bed te zetten. Terwijl ze de spuit gaf, moest ik die meneer vasthouden. Even later kreeg ik de opdracht om nog even bij hem te gaan kijken. Ik stond letterlijk aan de grond genageld, want de man was overleden. Het enige wat de verpleegkundige kalmpjes zei was: 'Oh, dat wist ik wel'."

    De Zoetermeerse zuster doet haar verhaal op voorwaarde dat ze niet bij naam genoemd wordt. "Ik werk niet meer in het REC, maar mijn verklaring heeft niets te maken met wraak of natrappen. Wat ik er die bewuste nacht twee jaar geleden heb meegemaakt, blijft door mijn hoofd spoken. De injectie met God mag weten welk middel, de plotselinge dood en de reactie daarop van die collega… Er was geen arts bij, er was geen familie, geen stervensbegeleiding, er klopte hélémaal niets van. Ik voel me schuldig, want ik heb ongewild aan de dood van iemand meegewerkt. Nachtenlang lig ik er wakker van."

    Onderzoek

    De huiveringwekkende verklaring van deze verpleegster ligt inmiddels bij de recherche die vanaf januari op last van de hoofdofficier van justitie is verwikkeld in een onderzoek naar de vermeende wantoestanden in het REC en gelieerde verzorgingstehuizen in Zoetermeer.

    Aanleiding was een reeks schokkende feiten die De Telegraaf vorige herfst aan de kaak stelde. Zoals het schandaal rond een 86-jarige man die maar liefst veertien uur lang met een gebroken heup op zijn kamer in verzorgingstehuis Buytenhage had gelegen, terwijl hij vergeefs om hulp gilde. Een ziekenhuisopname mocht niet meer baten: de oude man bezweek twee dagen later, onder meer aan de gevolgen van uitputting. Zijn nabestaanden kregen nooit een uitleg, laat staan een spijtbetuiging van het zorghuis.

    Gruwelijk bleek ook de zaak van een inmiddels overleden vrouw die in het verpleeghuis REC door haar familie in bed was aangetroffen met een gebroken schouder en enorme bloeduitstorting. Nog altijd weet de familie niet wat haar is overkomen. Grote opschudding ontstond bovendien over de wekenlange, eenzame opsluiting van een gehandicapte en dove man die "een gevaar voor zijn omgeving" zou vormen en enkele reis naar een gesloten inrichting boven het hoofd hing. Door ingrijpen van sympathisanten kon hij onlangs naar een speciaal doveninstituut, waar hij nu op adem komt en vrij is om te gaan en staan waar hij wil.

    En dan is er de affaire rond de hoogbejaarde Cobie Emons die in Buytenhage ernstig werd mishandeld door een uitzendkracht. Deze nachtzuster – die nota bene een strafblad wegens roof en mishandelingen bleek te hebben – had de weerloze vrouw uit bed gesleurd en tegen een tafel gesmeten, waardoor een buikwond van een eerdere operatie openscheurde. Ook deze kwestie werd tegenover familieleden luchtigjes door de directie van de verpleeghuizen weggewuifd.

    De eerste alarmerende berichten over het REC dateren al uit 2002. "Je bent er aan de goden overgeleverd", zeiden twee dochters van patiënten destijds in een lokale krant. "Mensen komen er binnen in goede conditie en gaan snel achteruit tot broodmagere geraamtes. Als patiënten geen familieleden hebben die hen eten en drinken geven, glippen ze er binnen een half jaar door. Regelmatig zitten bewoners er onder de blauwe plekken en verwondingen. Onder het personeel bevinden zich wel goede verpleegkundigen, maar vaak gaan die weg omdat ze de ellende niet langer kunnen aanzien."

    Paul Wisse, voormalig beleidsambtenaar van de gemeente Den Haag, lag na een hersenbloeding een jaar lang in het REC en ondervond de bizarre praktijken aan den lijve. Vorig jaar schreef hij het boek 'Leven in de hel' met tientallen zware aanklachten. De Zoetermeerse zorghuizen – waar de verkoop van dit boek overigens verboden is – hebben nooit gereageerd.

    Terugkijkend zegt Wisse nu: "Ik heb een jaar gevangen gezeten in het REC. Gevangen, want dat ben je er. Het heeft me dusdanig getraumatiseerd, dat ik nu mijn eigen boek niet meer kan teruglezen. Men gelooft gewoon niet hoe erg het is. Een mens is in het REC hooguit een lijf met een kwaal, van enig mededogen of medemenselijkheid is geen sprake."

    Bevelen

    "Op dertig zieken loopt één verpleegkundige met wat hulpjes die om de haverklap moeten koffiedrinken en roken. Ze behandelen mensen als volslagen debielen die hun bevelen maar hebben op te volgen en anders verrot worden gescholden. CVA-patiënten zoals ik vormen er een leuke financiële melkkoe, maar de noodzakelijke behandeling of revalidatie is er niet bij. Toen ik ontdekte dat ik heimelijk werd gedrogeerd met kalmerende medicijnen, heb ik er met hulp van mijn vrouw en een externe arts alles aangedaan om daar zo snel mogelijk weg te komen."

    De horrorachtige verklaringen waarover deze krant nu beschikt, gaan nog verder. Ook Wisse zegt zaken in het REC te hebben waargenomen "die het daglicht absoluut niet kunnen verdragen". Hij vervolgt: "Ik heb er mensen in no time zien sterven, van wie ik me afvroeg hoe dat in vredesnaam kon. Over een doodsoorzaak kwam nooit iets naar buiten. Iedereen zwijgt, want er heerst een zieke sfeer van angst."

    Ook Vera van den Boom werd geconfronteerd met een onverwachte dood van familieleden. Vera – zelf verpleegkundige in het Utrechts Medisch Centrum – legde begin juli een verklaring af bij de Zoetermeerse recherche. Ze wil tot op de bodem uitgezocht zien waaraan haar grootouders Arie en Annie van Varik in het REC zijn gestorven.

    "Toen mijn oma en opa er in oktober 2003 werden opgenomen, waren ze weliswaar erg oud – respectievelijk 95 en 100 jaar – maar relatief gezien in goede gezondheid. Mijn oma was iets aan het dementeren, opa was slechtziend maar verder geestelijk en lichamelijk helemaal in orde. Nog geen maand later brak oma haar heup en werd ze in het Lange Land Ziekenhuis geopereerd. Daarna brak ze door een ongelukkige val ook haar andere heup. Met het ziekenhuis werd afgesproken om haar conservatief in het REC te behandelen: de tweede breuk moest zelfstandig helen, waarna oma een rolstoel zou krijgen. Ze was, zo heeft de raad van bestuur van het ziekenhuis onlangs nog bevestigd, allesbehalve terminaal ziek."

    Op de avond van 27 november 2003 kreeg Vera een telefoontje vanuit het verpleeghuis. "Wat moeten we met uw grootmoeder, zei de hoofdarts van het REC. Het leek hem het beste, vervolgde hij, om 'de dosis morfine maar te verhogen'. Ik antwoordde dat hij de deskundige is en dat ik zaken als pijnbestrijding aan hem overliet. Slechts enkele uren later werd ik opnieuw gebeld: mijn oma was overleden! De artsen van het REC weigeren ons tot op de dag van vandaag over de doodsoorzaak te woord te staan. Volgens verpleegkundigen was oma gestorven aan een gebroken heup. Alsof je daaraan kunt overlijden…"

    Vera's opa stierf kort daarna, eveneens op verdachte wijze. "Er was echt niets met hem aan de hand! Maar om de haverklap had hij in het REC grote wonden aan zijn hoofd. Hij sliep voortdurend, wat hij nooit had gedaan. Terugkijkend lag bijna iedereen op die afdeling in bed of liep er als zombie rond, ongetwijfeld door allerlei verdovende medicijnen. Op de dag dat we mijn oma hadden begraven zei opa nog monter: Ik stuur de dood nog weg als hij langskomt. Exact drie weken later was hij zelf dood: ook hij bleek morfine te hebben gekregen. Waarom? Hoeveel? Waaraan stierf hij? Ik wil antwoord op die vragen. Mijn grootouders waren weliswaar op hoge leeftijd en natuurlijk moest er een moment komen waarop ze zouden overlijden. Maar de manier waarop dit gegaan is, deugt van geen kant."

    Ook de dochters van de mishandelde mevrouw Emons, Dikkie en Cobie hebben bij justitie en politie aangeklopt en bovendien een klacht ingediend bij het Medisch Tuchtcollege. "We hebben altijd de indruk gehad dat onze moeder in het REC medicatie kreeg waarvan we niets afwisten! Ze leek voortdurend verdoofd te zijn: er waren dagen dat ze niet wakker te krijgen was. Regelmatig had ze verwondingen waarover geen van de verpleegkundigen iets kon zeggen. Het was helemaal mis daar."

    Op 13 september vorig jaar kregen Cobie en Dikkie van de hoofdarts te horen dat hun 89-jarige moeder een dodelijke bacterie in haar bloed had en dat er niets meer voor haar kon worden gedaan. Maar uit de bloedtesten die de zussen recent van het Lange Land Ziekenhuis kregen, blijkt dat het bloed van hun moeder wél goed was.

    Zwakke pols

    Dikkie en Cobie: "Het is met geen pen te beschrijven wat er daarna gebeurde. Een dag later kreeg moeder hallucinaties waarna ze vreselijk ging braken. De dokter weigerde te komen. Tegen de avond kreeg ze een zetpil van een zuster en raakte ze in een soort shock. Uren later kneep een zuster haar even in de wang en zei toen ijskoud: Nou, die is dood. Er werd niet met een stethoscoop naar haar hartslag geluisterd en hoe we ook smeekten, er kwam geen arts bij. Wij meenden nog een zwakke pols te voelen, maar onze moeder werd diezelfde avond in een koelcel van het mortuarium gelegd."

    Het lijkt onvoorstelbaar, maar Dikkie en Cobie Emons hebben aanwijzingen dat hun moeder op dat moment nog leefde. "De begrafenisondernemer vond haar de volgende dag, 15 september, in een heel andere houding dan die bij binnenkomst! Bovendien heeft de arts van het REC nu gezegd dat ze pas die ochtend om zeven uur is overleden. Dat betekent dat onze moeder in volslagen eenzaamheid is gestorven. In de koelcel van een mortuarium…"

    Het Openbaar Ministerie in Den Haag bevestigde gisteren de bovenstaande zaken in onderzoek te hebben. "Omdat medisch deskundigen bij het onderzoek betrokken dienen te worden, kan nog niets worden gezegd over de tijdsduur en eventuele strafrechtelijk vervolging", aldus een woordvoerster.

Reacties zijn gesloten.