Dat is de vraag aan je als je voorbijloopt. Ken je dat? Vandaag is echt zo’n dag dat in plaats van: ‘’ja, alles goed en met jou?’’ en zo doorloop, antwoord ik met een stoïcijns gezicht: ‘’wil je het echt weten?’’ Terwijl ik naar ze toe loop. Echt! Als je die verbaasde vertwijfelde gezichten ziet kan ik mij lach moeilijk inhouden. Ze moeten wel ja zeggen en je ziet het paniek in hun ogen, zo van: GVD, had ik maar niets gevraagd.

En dan steek ik een heel betoog af met een hele waslijst aan menselijke ongemakken en kwalen. Als ik vandaag zou horen dat ik terminaal zou zijn, slak ik een zucht van verlichting en dat het leven zo’n kwelling is, 50 he! Gewrichten die stijver worden waar de dokter niets tegen kan doen, geen cent te makken en schulden tot het plafond, huis onderwater, auto kapot, fiets lekke band, last van aambeien, niet meer stijf kunnen krijgen, enz. enz. Je zou hun quasi bezorg gezicht moeten zien, maar meer dubbeldikke spijt dat ze vroegen of alles met mij goed ging.

Tot ik mijn plooi op mijn gezicht niet meer strak kan houden. En dan zeg: ‘’maar voor de rest leven we op paradijs op aarde als je alle ellende op de rest van wereld ziet op het nieuws…… Nee joH! Alles goed voor de rest, ik heb niets te klagen en met jou?’’ Kijk! Tegen vrienden zeg ik nog dat het grapje is, maar juist tegen diegene die in het algemeen afstandelijk en voor de rest niets mee heb, dan laat ik het bij, en zien of ze de volgende keer het weer vragen.