Het is geen vrolijk onderwerp en het kwam vanmorgen bij de koffie ter sprake. Het is bijna een feit dat zowat iedereen wel iemand kent die kanker krijgt, ook is die ziekte tegenwoordig redelijk goed te genezen gaan er veel te veel daaraan dood, buiten die ander vele ziektes waar je door getroffen kan worden. Het gesprek ging over dat de wereld verkankerde is. Kanker is een moderne ziekte en er word alleen aan symptoom bestrijding gedaan zonder de oorzaak van aan te pakken, zo als alle chemische en synthetische middelen die overal in zitten, zo als in ons voeding, cosmetische producten en eigenlijk in bijna alles wat we aanraken en dragen. We zijn er door omringt en we ademen het in.

Natuurlijk en ook heel begrijpelijk als een naaste of zelf getroffen word door z’n ziekte en de weg die je moet doorstaan alles behalve prettig is, maar! Om alle schuld toe te schuiven aan de rest van de wereld om je heen gaat mij te ver, is te eenzijdig, negatief en pessimistisch. Wij zijn de wereld ook al proberen we ons zelf er van afgescheiden te zien, wij allemaal profiteren we van de welvaart en maken we gretig gebruik van deze wegwerp consumptiemaatschappij, al heb je daarin ook de keuze als is het moeilijke genoeg en het geeft geen garantie op een gezond en lang leven, ziekte is een causaliteit die je niet zelf in de hand kan hebben.

Ook al vind je dat de wereld is vergiftig, hebben mensen op de wereld het nog nooit zo goed gehad. Percentueel gezien is het tot nog toe nog nooit zo veilig geweest als in de tegenwoordige tijd in een wereld die binnenkort zelf tegen een overbevolking van mensen tegenmoet gaat. We worden nog steeds ouder en ouder. In de middeleeuwen toen alles nog puur en zuiver aards was, was je al oud als je veertig jaar werd en dat was niet anders dan in 1800. Zelfs voor 1950 als je ziek werd was je letterlijk overgeleverd aan de genade van je omgeving, en elke dood, als het niet plotseling of in je slaap, was een pijnlijke en langdurige aangelegenheid en totale confrontatie met je zelf zonder dat de omgeving wat voor je kon doen, behalve de lijdensweg te verlengen of een kussen op je hoofd te drukken.

Uitslag kanker. Je hebt tegenwoordig keuzes en je weet waar je aan toe bent en buiten dat je voor euthanasie kan kiezen voor het echt pijn gaat doen, kan je zelfs met palliatieve sedatie met heerlijke verdovende middelen je einde op een redelijke manier zo lang mogelijk pijnloos rekken. We hebben tegenwoordig letterlijke ettelijke keuzes waar we uit kunnen kiezen hoe we aan ons einde willen komen als je durft die confrontatie met je zelf aan te gaan. Omdat de dood is voor iedereen onvermijdelijk en elke einde is sowieso ellendig behalve als je in je slaap gaat of ongemerkt door een vrachtwagen in volle vaart word geschept. En laten wel wezen, honderd jaar worden is ook geen pretje als je meer dan twintig jaar met een versleten en pijnlijk lichaam moet slepen. Het is zo als het is en de dood, in welke vorm dan ook is onvermijdelijk, maar om deze maatschappij daar de schuld te geven is wat mij betreft onredelijk en niet reëel.

Juist door deze maatschappij leven mensen langer en gezonder dan ze ooit gedaan hebben. En als we ziek worden weten we meestal waar we aan toe zijn, wat het is, en kunnen we ons daar redelijk rustig op voorbereiden en keuzes maken die we vroeger niet hadden. Ik vind vaak al dat gekanker op ons heden altijd zo eendimensionaal en egocentrisch en vooral angst inboezemen zonder dat op dat moment iets aan de hand zou zijn en we in alle rust genieten van onze gezondheid en veilige omgeving onder het genot van koffie en koekjes.