Er zijn erger dingen in je leven dan door je rug gaan en in alles zit altijd een les verborgen. Een aanval van clusterhoofdpijn vind ik erger dan door je rug gaan of spit, het is in ieder geval beheersbaarder als de spierverslappers en pijnstillers zijn werk gaan doen, tot je denkt dat je zonder kan en het weer inschiet. Ik deed niets bijzonder, moest een klein stukje bukken om een kabeltje achter de modem goed te zetten en toen schoot het in als een bezemsteel onverwachts in je anus gedouwd word. Een lullig spiertje die ik niet eens met mijn hand kan vinden en bij kan masseren die niet groter is dan tien centimeters bij twee. Als je wakker word, het simpele feit dat je lichaam op moet laten staan zorgt gelijk in de ochtend voor een probleem. Elke poging om op te staan of alleen je bovenlichaam proberen omhoog te hijsen levert zeer pijnlijke scheuten die je laten beseffen dat je een probleem heb. Dus en enige optie om wat minder pijn te hebben is je zelf horizontaal je te laten rollen tot de rand van het bed om je knieën op de grond te laten vallen en met behulp van de bedrand je bovenlichaam verticaal recht te zetten en vandaar in rechte stand voorzichtig op te staan. Je bent al gehandicapt door de gewoonlijke ochtendstijfheid waardoor je elke stap voorzichtig moet zetten om te voelen welke schijnbeweging je beter kan meiden. Leuke vrienden op bezoek kan je ook beter achterwegen laten, die vinden het namelijk leuk en lachen als je pijn hebt, waardoor ze hun best zullen doen om je in de zeik te nemen en aan het lachen te maken (echt Hollands), wat zorgt voor een zeer pijnlijke slappe lacht die je bijna niet kan stoppen, om maar niet te spreken als je moet niezen. Je voelt het aankomen en je gaat al vloeken en je lichaam aanspannen omdat je weet dat je een onvermijdelijke pijnscheut je ten delen zal vallen, zo iets als een korte stoot van 220 volt.

Een van de ergste dingen als je door je rug bent gegaan is je sokken aandoen. Je gaat werkelijk door de grond met bijna acrobatische en spastische gekreun van pijn en schelden uit onmacht om niet gewoon iets simpel te kunnen doen als je sokken aandoen. Dan mis je wel een partner die in huis woont. Met alles wat je doet voel je dat je die spier hebt en na een paar minuten in die zelfde positie dan ook ga je het weer voelen en het verzetten van je lichaam om in een wat mindere pijnlijke positie is nog pijnlijker, maar voor die paar minuten verlichting heb je alle over. Bij elke beweging lijkt het of alle spieren verbonden zijn aan die verrekte spier in je onderrug, maar het ergste moet komen.

Na twee dagen moet je toch poepen. En dat is op zichzelf niet eens het ergste, tot je een poging doet om met wc-papier je poepgat schoon te vegen. Dat gaat gewoon niet, je komt er gewoonweg niet bij en als je toch een beetje in de buurt komt kan je de kracht niet zetten om de veegbeweging goed en grondig uit te voeren. En zo alle tegenslagen in het leven een of meerdere lessen verborgen zit, was het bij deze dat ik mijn kont moet leren vegen met mijn andere hand. Ik kan je verzekeren dat het ook niet echt een pretje is en zeer vreemde ervaring. Net zo dat je al kijkend in het spiegelbeeld een cirkel met je potlood probeert te overtrekken.

Maar als een klap op de vuurpijl zou je toevallig zien dat in plaats van gewone drollen precies die dag ik plakpoep produceer. Ken je dat!? Die poep die je eindeloos af kan vegen en blijft afgeven, net of je het juist uitsmeert en tientallen keer die pijnlijke beweging moet uitvoeren zonder het gewenste resultaat, als poepen een marteling word. Met douchekop op enkel harde straal was ook een optie, maar dan moet je weer je onderbroek en sokken weer uitdoen en dan weer aan, wat kiezen uit twee kwaden is.

Het geluk om je ongemakken in de cloud te zetten is, dat je van collega’s en vrienden allerlei tips een lekkere pilletjes aanreiken die je van de dokter moeilijk of nooit krijgt voorgeschreven. Maar zo als ik al eerder zei, er zijn erger dingen in het leven dan door je rug gaan.