Leuk en vooral bizar en toch verhelderend interview met Hans van Dam over verlichting als verduistering en de kennis en valkuilen van het ”niet weten”. Hier onder een paar fragmenten:

Nee. Ik heb het niet over een socratisch weten van niet weten. Ik heb het over een post-socratisch zelfs niet weten van niet weten. Het einde van ieder besef. En het einde van het einde. Het nihilisme ten top. Een nihilisme dat zichzelf nietig verklaart: een hypernihilisme. Een postmodernisme dat zichzelf doorziet: een post-postmodernisme. “Verder, verder, almaar verder, almaar verder gaan.” En daar nog weer voorbij. Waar kom je dan uit? Jij wilt steeds maar ergens uitkomen. Waarom zou je anders verder gaan? Wat dan? “Er is geen pad, geen transcendente wijsheid, geen bereiken en geen niet-bereiken.”

Spreken is het probleem niet. Metaforen zijn het probleem. Ze brengen je nergens. Ze scheppen alleen maar verwarring. Herstel, ze brengen je érgens. Ze scheppen alleen maar duidelijkheid. Metaforen zijn betekenisdragers. Je kunt er geen radicaal niet weten tot uitdrukking brengen. Niet weten is de teloorgang van vaste betekenissen. En de teloorgang van de teloorgang. De spirituele literatuur staat bol van de metaforen. Duizenden metaforen en het helpt geen barst. Ze nodigen alleen maar uit tot begrijpen. Metaforen zijn niet de weg. Ze staan alleen maar in de weg. Om het met Simone Weil te zeggen: “als je er bent blijkt er geen er te zijn”.

Lees het hele interview op: sites.google.com/site/weteloosheid