De lente is de mooiste periode om daar te zijn, maar smaken kunnen natuurlijk verschillen. Alles is net fris, groen en sprankelend. De herfst heeft zijn mooiste diep rode en bruine tinten van de vergankelijkheid. De winter is er wit, mistig en mysterieus. In tegenstelling van de zomer die het te warm, door droog en het gras niet meer groen is en de bomen moeite hebben om groen te blijven. Hier onder een serie foto van de laatste Paasvakantie  in Najac. Het mooiste en rustiekste dorp die ooit heb gezien en je de nodige conditie moet hebben om het kasteel te bezoeken… (sommige foto’s zijn aanklikbaar voor groter)

En ja hoor! Na vele uren wandelen midden van de middag zo maar een hert door het veld die ons scherp in de gaten hield. Mijn zoon riep dat er daar een hert was, maar had niet kunnen vermoeden dat ik rustig de tijd had om mijn camera te pakken. Toch maar gedaan en de moeite beloond.

Ik had echt het gevoel in Teletubbieland te zijn. Maar zonder lieve Teletubbies behalve mijn lieve zoon aan mijn zijde die zich kranig hielt na uren lopen. Hier onder als je op meer klik zie je een van de zonsondergangen die snel moesten genomen worden voor ze achter de heuvel verdwenen.

Een echte nog prima werkende Simca in optima forma. Gewoon zonder franjes al op het terrein, hellingen en afdalingen tussen de koeien en het stof werkend te zien.

Najac: Gevoelsmatige het mooiste dorp wat ik ook heb gezien. Zou er zo willen gaan wonen, het voelt goed en mooi…

Dit vogeltje is een verhaal apart. Mijn zoon zag het al in de verte op de weg met een een paar lotgenoten van hem al spelend. Al naderend vlogen de rest weg en hij bleef stil zitten op de weg. Een vrachtwagen komt denderend aan, ziet hem of zij, vertraagd en wijkt om het vogeltje om (met 50km per uur?) Toch maar naar het volgertje toe die gewoon op een 1/2 meter nog steeds stil bleef stilzitten en ons aankijkt met zijn diep zwart doordringende oogjes. Al fotomakend mijn zoon opgedragen om het vogeltje in veiligheid te brengen, tot mijn zoon zijn blijde handen voorzichtig in een kom zet om hem grazius op te tillen… Hij zo als een speer wegvliegt. Wat een maffe ervaring weer!

Deze vrij uiteenlopende koeien die elke dag vers gas, bloemen en kruiden eten, smaken pas lekker. Maar spontaan vegetariër wordt als ik haar zie spelen met haar pas geboren kalfjes en zo in de wijde zie springen en huppelen.

Bloemen en nog meer bloemen….