Gisteren nacht lag ik in bed en kon niet slapen. Je kan een paar dingen doen, maar in beiden had ik geen zin en dus restenmijn niet anders dan proberen in een meditatieve staat te geraken om uiteindelijk in slaap te vallen. Alle gedachtes uit te bannen, of eerder de binnen komende gedachtes te aanschouwen en observeren, dat is meestal een begin om de constante gedachte stroom te stoppen. In de eerste fase van observatie van wat er binnen kom, heb op een bepaald moment altijd de gewaarwording dat die gedachtes niet van mijn zelf zijn. IK ben niet het denken. Gaandeweg komen er steeds minder denkbeelden binnen en de tussenpauzes ”van zijn” en ”niet zijn” worden langer, waar de essentie van je ware zelf als het ware voorzichtig in de verte kan aanraken. Tot als een donderslag bij heldere hemel een gedachte binnen kom denderen die rest weer allemaal op gang brengt en vergeet waar je wel of niet mee bezig was. En die gedachte was om te proberen te schrijven zonder te denken. Ik zal hier onder een poging doen 😉

 
Ik ga zitten voor mijn PC, kijk naar mijn toetsenboord en mijn vingers die al aan het typen zijn, probeer niet naar scherm te kijken en alleen naar mijn bewegende vinger als eikpunt van mijn gedachteloosheid, al moet ik tussen door denken aan hoe je een woord schrijft, niet denken gewoon doen, de spelling komt later wel. Nu weet ik het even niet, maar misschien beter ook, wat niet is kan altijd komen KUT de telefoon gaat……….Overnieuw : Even mijn ogen dicht en mijn vingers weer in beweging zetten en denken dat ik moet schrijven zonder te denken al denk ik dat het nergens over zal gaan en weer betrap ik mijn dat ik zit te denken. Stilte, zand, storm, water. Allemaal elementen die niet vast staan, bewegelijk, veranderlijk als gedachte dat kunnen zijn. Ssssssssssssss……… Wat hoor ik daar ? Ik hoor niets te horen en in geen geval daar aandacht te besteden, geluiden hoef je alleen op te merken, zonder daar waarde of oordeel aan te geven. IK IK IK en daar komt weer een gedachte binnen, van dat ik niet moet denken, van wat ik wel weet, maar toch doe. De ene abstractie naar de andere, lege velden die niet in woorden zijn te beschrijven en misschien niet zo een goed idee om gedachteloos te schrijven, al is het wel anders om zonder gedachte te schrijven. Alles wijkt uit mekaar en het enige geluid dat ik nu hoor is dat van mijn zelf terwijl ik aan het typen ben. Krampachtig probeer ik elke gedachte te verdrijven, maar nu zo als het blijkt en al schrijvend is het een vermoeiden zaak. Zaak zaak zaak ? Ik heb hellemaal geen zaak, ik heb hellemaal niets, ik ben niets, jij ben niets. Alleen wij allen zijn iets……………in het niets of toch wel iets………………… Ik kap er meer, dit word werkelijk niets, totaal zinloos en nergens op slaan. Doe doei.