Ik zou niet weten wie het zou moeten interesseren, maar toch !

Hier zit ik in een verzwelgende hitte, wat voor mijn voor geen mens goed kan zijn, onder de muggenbulten van muggen die ik tot nog toe niet gezien en gehoor heb, totaal inspiratieloos en voor het moment alleen omdat ik het te warm vond om wat dan ook te doen.

Het is mijn  idee niet om op vakantie te gaan, ik vind het thuis al te best, maar voor je geliefde medemens moet je wat over hebben, als je ziet dat ze daar onder leiden en tot overmaat van ramp hebben we besloten om ons verblijft te verlengen wat voor mijn een dubbele nekschot is en nog eens de warmste dag hier en voor wat ik weet ook in Nederland, dus dat is weer een gedeelde smart voor iemand die absoluut niet van warmte houdt. Op kou kan je kleden op warmte niet. Dat is zo maar mijn idee.

De eerste drie dagen had ik last van net onthechting en maar denken aan mijn internet perikelen en de stroom mails na een week je outlook niet te hebben geopend. Na drie dagen kwam de rust en kon op een zekere moment er van genieten, met de gedachte dat de eerste stoplicht hier 17 kilometer vandaan is, geen auto’s, geen vliegtuigen, alleen het geluid van de natuur, mijn liefje, de kids en mijn zelf. Wat wil je nog meer ?

Niet te vergeten het verse eten uit de moestuin waar je nergens anders kan proeven en de BBQ van het schaap en varken die je vorig jaar nog hebt zien rond scharellen, dat is een genot voor je zintuigen en je kan nog de ene schaap met de andere vergelijken qua smaak en dan toch verlang ik naar huis. Na de rust kwam de verveling en de warmte en op zeker hoogte de irritatie als ze ongevraagd je voeten nat maken en je natuurlijke bruine tint zomaar af spoelen.

De kinderen hebben net een buiten douche gehad wat zeer succesvol was en de zon gaat langzaam onder wat de hitte wat dragelijker maakt en alweer met de vraag tussen al dat natuurlijke geweld, wat het nut van een weblog is, of meer wat de drang ook alweer was.

 

Wat hebben we eigenlijk gedaan ? Niet zo veel als andere jaren. Het is onze enige plek waar we werkelijk los van de maatschappij staan, de alles overweldigende stilte van de natuur die alles kan overstemmen en wij als Goden in Frankrijk worden bedient door mijn verwekker. Soms is de natuur zo overweldigend stil aanwezig dat het bijna beangstigend is in tegenstelling tot aan de doorgaande weg waar wij wonen.

Maar na deze avond is het wel weer genoeg, dus zal ik zelf de moestuin moeten duiken om mijn eigen sla, tomaten, rucolla en wat ik onderweg kan vinden te plukken, boeren brood staat op de plank zo als de ambachtelijke salami, dus de nodige knoflook zal weer naar binnen vloeien zo als altijd en de verrukkelijke spijzen ons aflijden van onze werkelijke bestemming. Zo maar een dag met een gedachte.